thuisreis
Donderdag 19 januari
De boel pakken dus. Nou ja, de boel was eigenlijk al zo'n beetje gepakt. Na het wakker worden hoefden we eigenlijk alleen nog maar het bed op te ruimen om te kunnen vertrekken. En natuurlijk de
blog nog even 'posten'. Maar ja, als het er dan op aan komt, dan moet er toch nog altijd meer gebeuren dan je van te voren bedenkt... schoonmaken, afwas, wc legen, stroomkabel eruit, stoelen
schoon, ach, te veel kleine dingetjes om jullie hier mee te vervelen. Jullie snappen al, het vertrek was later dan gister gedacht, zo ongeveer 10:15 rijden we van de camping af. TomTom heeft de
route naar huis berekend in ongeveer een kwartier en een dikke 2 miljoen straten analyse. We besluiten maar gewoon te gaan rijden en dan maar te zien waar we zo ongeveer 3 uur in de middag zijn en
dan een camping te gaan zoeken. De route bekijkend, weet ik eigenlijk niet eens zeker of we Portugal wel gaan verlaten vandaag, omdat we nogal een stuk door dit mooie land moeten voordat we Spanje
bereiken. De eerste uurtjes schieten we weinig op. TomTom mag geen gebruik maken van tolwegen, dus rijden we tot vervelens toe over de kleinste weggetjes en door heel veel plaatsjes. Net als het te
begint te vervelen krijgen we ook wel zin in iets. Dus rijden we een middelgrote plaats in op zoek naar een terrasje, want het is prachtig zomerweer. Het terrasje vinden we niet, maar wel een groot
P-terrein, met een supermarkt. Maja weet inmiddels aardig in te schatten (goh, hoe zou dat nu komen?) dat er vast wel een koffiehoek in zo'n supermarkt te vinden is. Dat blijkt ook zo te zijn. Er
zit al een jong stelletje en een oude man staat er ook. Wij lopen naar die hoek toe en kijken in de vitrine wat er zoal bij de koffie kan. Begint die oude man toch te zweren alsof de wereld ervan
af hangt. Praten als brugman en drukt voor ons op een knop. Komt de juffrouw aanlopen en vraagt iets aan die man. Hij gebaart druk pratend dat wij aan de beurt zijn en wij knikken hem vriendelijk
toe als dank voor de hulp. Hij blijft druk gebarend praten als een dorpsgek en wij lachen er maar wat om en bestellen de koffie met wat lekkers. Hij blijft intussen druk praten en gebaren, al is
het nu gewoon naar iedereen en niemand. Terwijl wij aan een tafel zitten komt er nog een meneer koffie bestellen. Ook die wordt 'slachtoffer' en we zien dat ook hij druk toegesproken wordt. Hij
negeert de dorpsgek dan wel compleet, maar kan op een gegeven moment toch een lichte glimlach niet onderdrukken. Komen er een stel jongelui aan met magnetron-bakjes uit de supermarkt aan, doen dat
om de beurt in de beschikbare magnetron om het daar op te eten (idee Martzen?). De dorpsgek heeft de grootste lol in zichzelf, nog steeds druk gebarend luidkeels pratend. Doet net of hij een van de
meisjes een schop onder de kont geeft en lacht enorm om zichzelf en wij schieten daarom ook weer in de lach. Wat heeft die man toch een lol met zichzelf.
Na de boodschapjes gaan we dan maar weer verder. We vervolgen de binnenweggetjes-route maar weer. Mooi hoor, prachtig! Alleen je bent er ook wel eens flauw van dat het maar niet opschiet met zo'n
30 km per uur gemiddeld. Hadden we de brommer ook wel kunnen pakken. Net op tijd komt er dan een snelweg en kunnen we weer eens planken. Sneller dan gedacht komen we in de buurt van de Spaanse
grens. We besluiten maar eens te kijken waar we een camping kunnen vinden voor de nacht. Dan wel aan deze kant, dan wel aan de andere kant van de grens. Nou, dat lukt dus niet he. Noch de twee
camping-apps op de mobiel, als de camping-kaart als google vinden een camping op de route hier in de buurt. Althans, natuurlijk zijn er genoeg campings, maar ze zijn allemaal gesloten. Ach, zullen
we dan maar doorrijden en in het begin van de avond verder zoeken? Is goed. Dus maar weer gassen. Het is al donker als we de Spaanse grens over gaan. We steken weer de nodige tijd in het zoeken
naar een camping, maar dat lukt dus nog steeds niet. We zijn door onze ervaring van een paar weken geleden ook niet meer zo doldriest als we anders wel waren geweest, dus besluiten maar weer door
te rijden. Maja heeft zostraks ook al een stuk gereden en Max heeft toen wat uit kunnen rusten, dus gaan met die banaan. Het komt er dus op neer, dat we Spanje vannacht helemaal doorkruist hebben
in het donker, niets van Spanje gezien in het licht. Zo gaan we de grens van Frankrijk over, nog steeds in het donker. Met zo nu en dan even een pauze voor koffie bij een hel verlicht
brandstofstation, zelfs zo ver gaand dat een door pionnen afgezette P naast zo'n station afgesloten, wel opgereden wordt, maar dan tegen de eenrichtingverkeer in... We vermoeden dat deze P juist
vanwege de beveiliging afgesloten wordt ‘s nachts, want er staan een aantal vrachtwagens, er is veel licht, er hangen overal camera's en er klinkt zowaar een muziekje over het terrein. Toch durven
we niet samen te gaan slapen. Ik doe hier weer een half-uur tukje op bed onder het wakend oog van Maja en gaan vervolgens weer verder na een vruchteloze campingzoekactie. Het is inmiddels 7:45 (en
dus vrijdag 20 januari) en Maja wil heel graag naar een camping. Dus bij Biarritz kijken we nogmaals op de mobiele apps of we hier wat kunnen vinden. En ja hoor, gelukkig, er worden een stuk of
vier campings aangegeven die open zouden moeten zijn volgens de gegevens van ACSI. Maar als ik dan voor de zekerheid op hun website kijk, blijken ze allemaal dicht te zijn. Op 1 na. We besluiten
daar dan maar heen te rijden, blij dat we een gevonden hebben waar we kunnen rusten onder het toeziend oog van de campingbeveiligers. We kunnen er volgens TomTom binnen 20 minuten zijn (plaatsje
heet Bidart en ligt aan de branding van de oceaan) dus hoppa! Inmiddels licht geworden komen we bij de camping aan....dicht. Het stikt hier van de campings, maar wat we ook bezoeken, we hebben er
wel 83 gehad, allemaal dicht. Uiteindelijk rijden we langs een Campanile-hotel en besluiten hier een kamer te nemen voor 1 dag en 2 slaapmomenten, zometeen en de volgende nacht. Voor 38 euri is dat
wel te doen en het voorkomen van stress is ook wat waard. Hier zetten we de camper op een beveiligde P vlak voor het hotel en betrekken onze slaapkamer, die ongeveer even luxe is als de gemiddelde
gevangeniscel in Nederland, maar goed, we slapen een paar uur. Ik typ deze blog na wakker worden en dan zien we wel weer. Morgen verder!
Tot later maar weer lieve volgers, dank voor jullie aandacht, geduld, lieve reacties tot nu toe.
Dikke kus en knuffel!
Zaterdag 21 januari '12
We zijn vroeg wakker in het hotelbed. We besluiten maar gelijk op te pakken en weer verder te rijden. Ons eigen matras lonkt. Dus maar weer verder Frankrijk in. Hier en daar een cache pakken die
langs de route ligt, al was het alleen maar voor de records. Tegen het eind van de dag besluiten we maar weer te gaan zoeken naar een camping op een bereikbare plaats op de route. Overigens gaat
deze route weer over kleinere wegen door allerlei kleine dorpjes, niet de mooiste en eigenlijk vinden we Frankrijk helemaal niet mooi van wat we ervan zien hier. Misschien komt het omdat we een
ander beeld hebben van dit land, misschien komt het ook vanwege de aversie tegen het land en de bewoners, die we beiden delen. Hoe dan ook, we vinden een camping in de buurt van Poitiers. Camping
Le Futuriste. Ze ontlenen hun naam aan het science- en toekomstpark Futuroscope, wat op een paar km afstand ligt en waar het uitzicht ook op is. Jee, wat is het hier mooi voor elkaar. Mooi
verzorgde plaatsen van een oppervlak waar je U tegen zegt, keurig sanitair, zoals we deze vakantie nog niet gezien hebben. Eigenlijk jammer dat we maar een nacht blijven, maar we gaan dan toch maar
verder. Maar eerst lekker uitrusten hier.
Zondag 22 januari '12
We hebben goed geslapen. De eerste collega-kampeerders vertrekken al om 8 uur, als wij ons nog een keer omdraaien. Uiteindelijk vertrekken wij om 9:30. Uiteraard eerst even een cache pakken bij het
park Futuroscope. Ik had al op hun site gekeken of er kaartjes te scoren waren, maar de eerst komende weken leek het helemaal volgeboekt te zijn. Komen we hier bij het park, is het uitermate stil.
Gesloten dus. Vandaar geen kaartjes te scoren in deze periode. We pikken onze route maar weer op richting Parijs. Alleen de gedachte aan het verkeer daar doet mij al even rillen en ik realiseer me
daarna ook direct dat het zondag is en dus waarschijnlijk wel vrij rustig. De route erheen is weer via allerlei dorpjes en hier en daar slecht wegdek. We worden er inmiddels een beetje kriegel van,
dat het zo tegenvalt deze route van TomTom en dat de wegen hier zo veel te wensen overlaat. Maja kijkt steeds waar TomTom ons langs stuurt en de verwachting is wel dat we nog even door moeten op
deze route, het kan niet anders. Op een gegeven punt kunnen we wel besluiten om meer richting snelweg te gaan, dan maar wel de tolwegen en dat besluit nemen we dan maar. Dan schiet het tenminste
wat op. De tolweg is een verademing, goed wegdek, de gang er in. Zo bereiken we Parijs, waar het behoorlijk druk is, maar wel goed te doen. Parijs voorbij, verwachten we dat het al wel met een
uurtje of 1 ½ donker zal worden. Wat gaan we doen? We willen beiden eigenlijk de Belgische grens wel over en dan weer zien. Dus tuffen we lekker door. TomTom weet immers de snelste route wel. My
heaven, de wegen worden weer slechter, we pakken toch nog maar een cache bij een leuk kerkje in een leuk dorpje (hehe, gelukkig weer eens een leuk dorpje, net nog het nog licht genoeg is). Maar nu
wordt het wel snel donker en dan is het hier ook donker. Maja kan de route van TomTom niet meer volgen op de routekaart. Dat snap ik wel, want het is weer wat wij hier een B-weg noemen. En dan ook
nog eens berg op berg af, je ziet niets daardoor en dan duikt er ineens weer een wegdeel op. Het duurt ellenlang en we gaan een of ander smokkelwaardig grensje over Belgie in. Dan is het inmiddels
al wel een uur of half tien. Een verademing aan de ene kant, aan de andere kant is het al te laat om een camping te zoeken. We rijden maar door richting Brussel, misschien zien we daar wel een
hotel langs de kant van de weg. Helaas lukt dat niet in Brussel, we zijn er ook in een poep en een scheet voorbij. We geven Antwerpen dan maar de tweede kans. Maja zoekt op de telefoon, maar vindt
niets op de route. Even later vinden we dan wel een hotel, wel een stukje omrijden, maar goed, die 12 minuten kunnen er wel bij. Ware het niet dat we het centrum van Antwerpen ingestuurd worden
door Mark en Eva, die bongels. Het hotel daar heeft natuurlijk geen parkeermogelijkheid voor de camper. Ik baal als een stekker, heb honger en heb dus een slecht zin. 'Weet je wat we doen? Het is
nog zo'n 300 km, nog even doorzetten en we zijn om drie uur thuis. We rijden door!' 'Das goed schatje, we pakken wel even een bakkie bij een P onderweg dan'. Dus probeer ik Antwerpen weer zo snel
mogelijk uit te komen. Maar Mark en Eva denken daar anders over. Ze zijn kennelijk nog niet zo bekend in Antwerpen en sturen mij net de verkeerde wegdelen in. Oei, nu ben ik echt over de rooie.
Gelukkig is de redding nabij, ik neem zelf het roer van TomTom over. Zo komen we weer op de snelweg. Even buiten Antwerpen zit het weer niet mee. De eerste grote P, waar getankt en gegeten kan
worden volgens de borden, pakken we. Nog maar even tanken dan en we komen erachter dat het restaurantgedeelte dicht is vanwege reconstructie van het hele terrein. GRRRRR!!! Nou, dan maar op naar de
volgende, maar ik heb zoveel trek in iets, dat helpt niet om je beter te voelen, zo'n tegenvaller. Gelukkig reageert Maja niet op mij, dus de vlam komt niet in de pan. De volgende P is gelukkig
niet ver en daar zijn restaurants genoeg, maar alleen de McDonalds is open. Dan daar maar even heen. We hebben beiden geen zin in een broodje of patat of zo, hebben we vanmiddag al gehad. Dan maar
een stevige koffie en een stuk appeltaart voor mij en een chocolademuffin voor Maja, die ze met mij deelt. Zo, dat voelt al een stuk beter. Maja geeft mij de keus om alsnog in het hotel hier op de
P te gaan slapen, maar ik sla dat af, het eigen matras trekt. Dus nu maar verder op naar huis. Dat gaat als een trein. Allemaal goede snelwegen van uitmuntende kwaliteit. Vanaf de laatste P tot aan
huis snoep ik 20 minuten van de aanvankelijke aankomsttijd van TomTom af en zo stoppen we om kwart voor drie maandagmorgen de 23e bij de oprit. We nemen alleen onszelf mee naar binnen, nemen een
borrel en gaan dan snel naar het koude bed, eerst even BRRR, maar als we eenmaal liggen en elkaar warm houden, vallen we al snel in een diepe slaap.
Maandag 23 januari '12
Laat in de morgen wakker. Rustig aan opstaan en deze dag staat dan in het teken van camper opruimen en schoonmaken. De samenwerking tussen ons is perfect te noemen. Zo denk ik er althans over. 's
Avonds vroeg het nest in, we moeten nog even bijkomen van de lange rit.
Dinsdag 24 januari '12
Wederom uitslapen en daarna verder met schoonmaken van de camper. Wat boodschappen doen samen nadat we naar een camperdealer zijn geweest in Gorredijk, hier zo'n 15 minuten rijden vandaan. Ach, we
willen eigenlijk helemaal geen camper, maar toch trekt de businessmogelijkheid van verhuur haha. 's Avonds komen Eva en Janine hier eten en Bo terug brengen. Hij is dolblij dat hij ons weer ziet.
En wij zijn dolblij dat we hem weer zien, en Eva en Janine natuurlijk. En we zijn heel blij dat hij zo'n geweldig thuis had bij hun. Gelukkig is alles heel goed gegaan, ook met de 5 katten en de
oude Mamba, waar Bo dikke vriendjes mee is. Ze hebben een foto show gehad van een ongeveer 3 uur (1320 foto's, wat wil je, is eigenlijk nog weinig voor 6 weken). Wij besluiten dat we maar een
compilatie moeten maken voor andere geïnteresseerden, want dit is wel erg lang. Wie deze wil komen zien is natuurlijk van harte welkom, gezellig! We liggen weer op gebruikelijke tijd op bed (zo
rond een uur of half twee).
woensdag 25 januari 2012
Weer uitslapen tot 9:30. Maja heeft barstende hoofdpijn. Komt van het dieet... We zijn maar weer eens streng geworden voor onszelf omdat we er beiden nogal wat bij hadden gegeten de laatste
maanden. Dus alweer rustig aan starten. Vandaag is de camper aan de buitenkant aan de beurt. Levensgevaarlijk, boven op dat dak te staan in deze temperatuur (3 graden) in de nattigheid, die nog
gladgemaakt wordt door zeep... Maar goed, het is weer gelukt.
Planning: morgen, donderdag, de stoelen van de camper weer in de oude positie zetten, dan is hij helemaal klaar om vrijdag naar zijn baasje teruggebracht te worden. Het nodige strijkwerk doen en
opruimen. Het dagelijkse ritme weer zo langzamerhand proberen op te pakken.
We stoppen hiermee onze reisblog maar. Immers, hij was opgezet voor de reis met de camper door Zuid-Europa in de afgelopen 6 weken. We wisten aan het begin niet of we het die geplande periode uit zouden houden met elkaar. Natuurlijk heb je wel eens een iets minder humeur, maar over het algemeen hebben we elkaar heel gehouden en waren we lief voor elkaar. We hebben genoten van alles wat we gezien en beleefd hebben, ondanks de slechte start met de overval. Die heeft steeds wel impact gehouden, omdat het ons tegenhield om hier of daar te gaan slapen. We hebben zelfs uitgesproken dat we nog wel 6 weken weg hadden willen blijven als we Bo niet hadden gehad. Maar wetende dat Eva en Janine met de meeste liefde op hem gepast hebben, maar toch ook dat het wel een bepaalde belasting is, zo'n monstergrote hond in zo'n klein huisje, konden we het hen niet aan doen om nog een week of 6 op te passen. Ook hier willen we hun heel hartelijk bedanken voor de super zorg die ze hebben besteed aan Bo. Ook buurvrouw Alie hartelijk bedankt voor de zorg voor de post. En dan natuurlijk alle volgers bedankt voor jullie aandacht, jullie lieve reacties.
Allen een dikke knuffel en kus!
Maja en Max
2 grenzen over in 1 rit
Donderdag 19 januari
De boel pakken dus. Nou ja, de boel was eigenlijk al zo'n beetje gepakt. Na het wakker worden hoefden we eigenlijk alleen nog maar het bed op te ruimen om te kunnen vertrekken. En natuurlijk de
blog nog even 'posten'. Maar ja, als het er dan op aan komt, dan moet er toch nog altijd meer gebeuren dan je van te voren bedenkt... schoonmaken, afwas, wc legen, stroomkabel eruit, stoelen
schoon, ach, te veel kleine dingetjes om jullie hier mee te vervelen. Jullie snappen al, het vertrek was later dan gister gedacht, zo ongeveer 10:15 rijden we van de camping af. TomTom heeft de
route naar huis berekend in ongeveer een kwartier en een dikke 2 miljoen straten analyse. We besluiten maar gewoon te gaan rijden en dan maar te zien waar we zo ongeveer 3 uur in de middag zijn en
dan een camping te gaan zoeken. De route bekijkend, weet ik eigenlijk niet eens zeker of we Portugal wel gaan verlaten vandaag, omdat we nogal een stuk door dit mooie land moeten voordat we Spanje
bereiken. De eerste uurtjes schieten we weinig op. TomTom mag geen gebruik maken van tolwegen, dus rijden we tot vervelens toe over de kleinste weggetjes en door heel veel plaatsjes. Net als het te
begint te vervelen krijgen we ook wel zin in iets. Dus rijden we een middelgrote plaats in op zoek naar een terrasje, want het is prachtig zomerweer. Het terrasje vinden we niet, maar wel een groot
P-terrein, met een supermarkt. Maja weet inmiddels aardig in te schatten (goh, hoe zou dat nu komen?) dat er vast wel een koffiehoek in zo'n supermarkt te vinden is. Dat blijkt ook zo te zijn. Er
zit al een jong stelletje en een oude man staat er ook. Wij lopen naar die hoek toe en kijken in de vitrine wat er zoal bij de koffie kan. Begint die oude man toch te zweren alsof de wereld ervan
af hangt. Praten als brugman en drukt voor ons op een knop. Komt de juffrouw aanlopen en vraagt iets aan die man. Hij gebaart druk pratend dat wij aan de beurt zijn en wij knikken hem vriendelijk
toe als dank voor de hulp. Hij blijft druk gebarend praten als een dorpsgek en wij lachen er maar wat om en bestellen de koffie met wat lekkers. Hij blijft intussen druk praten en gebaren, al is
het nu gewoon naar iedereen en niemand. Terwijl wij aan een tafel zitten komt er nog een meneer koffie bestellen. Ook die wordt 'slachtoffer' en we zien dat ook hij druk toegesproken wordt. Hij
negeert de dorpsgek dan wel compleet, maar kan op een gegeven moment toch een lichte glimlach niet onderdrukken. Komen er een stel jongelui aan met magnetron-bakjes uit de supermarkt aan, doen dat
om de beurt in de beschikbare magnetron om het daar op te eten (idee Martzen?). De dorpsgek heeft de grootste lol in zichzelf, nog steeds druk gebarend luidkeels pratend. Doet net of hij een van de
meisjes een schop onder de kont geeft en lacht enorm om zichzelf en wij schieten daarom ook weer in de lach. Wat heeft die man toch een lol met zichzelf.
Na de boodschapjes gaan we dan maar weer verder. We vervolgen de binnenweggetjes-route maar weer. Mooi hoor, prachtig! Alleen je bent er ook wel eens flauw van dat het maar niet opschiet met zo'n
30 km per uur gemiddeld. Hadden we de brommer ook wel kunnen pakken. Net op tijd komt er dan een snelweg en kunnen we weer eens planken. Sneller dan gedacht komen we in de buurt van de Spaanse
grens. We besluiten maar eens te kijken waar we een camping kunnen vinden voor de nacht. Dan wel aan deze kant, dan wel aan de andere kant van de grens. Nou, dat lukt dus niet he. Noch de twee
camping-apps op de mobiel, als de camping-kaart als google vinden een camping op de route hier in de buurt. Althans, natuurlijk zijn er genoeg campings, maar ze zijn allemaal gesloten. Ach, zullen
we dan maar doorrijden en in het begin van de avond verder zoeken? Is goed. Dus maar weer gassen. Het is al donker als we de Spaanse grens over gaan. We steken weer de nodige tijd in het zoeken
naar een camping, maar dat lukt dus nog steeds niet. We zijn door onze ervaring van een paar weken geleden ook niet meer zo doldriest als we anders wel waren geweest, dus besluiten maar weer door
te rijden. Maja heeft zostraks ook al een stuk gereden en Max heeft toen wat uit kunnen rusten, dus gaan met die banaan. Het komt er dus op neer, dat we Spanje vannacht helemaal doorkruist hebben
in het donker, niets van Spanje gezien in het licht. Zo gaan we de grens van Frankrijk over, nog steeds in het donker. Met zo nu en dan even een pauze voor koffie bij een hel verlicht
brandstofstation, zelfs zo ver gaand dat een door pionnen afgezette P naast zo'n station, wel opgereden wordt maar dan tegen de eenrichtingverkeer in... We vermoeden dat deze P juist vanwege de
beveiliging afgesloten wordt ‘s nachts, want er staan een aantal vrachtwagens, er is veel licht, er hangen overal camera's en er klinkt zowaar een muziekje over het terrein. Toch durven we niet
samen te gaan slapen. Ik doe hier weer een half-uur tukje op bed onder het wakend oog van Maja en gaan vervolgens weer verder na een vruchteloze campingzoekactie. Het is inmiddels 7:45 (en dus
vrijdag 20 januari) en Maja wil heel graag naar een camping. Dus bij Biarritz kijken we nogmaals op de mobiele apps of we hier wat kunnen vinden. En ja hoor, gelukkig, er worden een stuk of vier
campings aangegeven die open zouden moeten zijn volgens de gegevens van ACSI. Maar als ik dan voor de zekerheid op hun website kijk, blijken ze allemaal dicht te zijn. Op 1 na. We besluiten daar
dan maar heen te rijden, blij dat we een gevonden hebben waar we kunnen rusten onder het toeziend oog van de campingbeveiligers. We kunnen er volgens TomTom binnen 20 minuten zijn (plaatsje heet
Bidart en ligt aan de branding van de oceaan) dus hoppa! Inmiddels licht geworden komen we bij de camping aan....dicht. Het stikt hier van de campings, maar wat we ook bezoeken, we hebben er wel 83
gehad, allemaal dicht. Uiteindelijk rijden we langs een Campanile-hotel en besluiten hier een kamer te nemen voor 1 dag en 2 slaapmomenten, vanmiddag en de volgende nacht. Voor 38 euri is dat wel
te doen en het voorkomen van stress is ook wat waard. Hier zetten we de camper op een beveiligde P vlak voor het hotel en betrekken onze slaapkamer, die ongeveer even luxe is als de gemiddelde
gevangeniscel in Nederland, maar goed, we slapen een paar uur. Ik typ deze blog na wakker worden en dan zien we wel weer. Morgen verder!
Tot later maar weer lieve volgers, dank voor jullie aandacht, geduld, lieve reacties tot nu toe.
Dikke kus en knuffel!
Portugal Zuid en Lissabon
Donderdag 12 januari
Ja, al weer zijn we een aantal dagen verder zonder schrijven van de blog. Dus alweer ophalen van wat we gedaan hebben. O ja, deze dag zijn we naar het uiterste puntje van Portugal geweest. Sagres
en omgeving. Alweer prachtig. Vervelend he? We zijn eerst naar het meest Zuid-westelijke puntje gereden, waar een vuurtoren staat en verder alleen maar ruige natuur. Vreselijk hoge en niet minder
steile rotspartijen die uit het water op rijzen. Vissers op het randje van de rotsen (ooeeeeee, niet af vallen!) balancerend met een hengel. En ja hoor, we zien een gedenksteen van een Duitse
jongen die kennelijk zijn dood heeft gevonden door hier naar beneden te tuimelen. Ik schat zo'n 100 meter hoog en dus ook diep. Maja staat doodsangsten uit als ik op het randje ga staan (nou ja,
ongeveer 1 meter ervandaan dan). Maja vindt ook nog een leuke cache op deze prachtige plek. Een ander cache vinden we na een wandelingetje van 500 meter door rul zand, losse stenen, door struiken
naar de rand van zo'n afgrond, waar hij onder een paar stenen ligt. Er staat al een waarschuwing bij dat je deze cache niet moet zoeken als het hard waait haha. Als het donker wordt, gaan we terug,
via de binnenwegen. Leuk, maar wel erg veel plaatsjes met nog veel meer rotondes te nemen. Die Portugezen zijn gek op minirotondes. In Olhao maar even gebeld met Alie en Reint om het adres van het
Japanse restaurant, waar ze over schreven op onze blog. En ja hoor, met de routebeschrijving van Reint gevonden, hoe kan het ook anders met inmiddels doorgewinterde geocachers...;) Heel bijzonder
dit restaurant, waar we een tafel naast de lopende band uit kiezen en dus letterlijk aan de lopende band bordjes met japanse lekkernijen uitkiezen. Aan het eind van de avond schatten we dat we elk
wel 50 bordjes hebben gehad met hapjes. Incl. drinken kost het 17 euri 40 cent. Alsof je een emmer leeg gooit...
Vrijdag de 13e
We gaan vandaag de binnenlanden maar in. Eerst weer richting Spaanse grens en daar omhoog. Onderweg wat caches oppakken en dan maar een volgende cache wat verder weg zoeken. Max helemaal in de
wolken, Maja iets minder, over de route daarnaar toe. Onverharde wegen, door een beekje heen rijden (dat hadden we nou niet willen missen!), heel zielig een zwerfhond tegen komen met een
tepelgezwel zo groot als een voetbal. En dan de prachtigste vergezichten, dichtbijgezichten, mandarijnenbomen vol, waar ik een stuk of 6 alderheerlijkste van af haal. En een cache vlak langs de
weg, waar Maja mij door een enorm lang stuk ruig natuur leidt om er te komen (omdat ik dat absoluut niet zou willen missen). De volgende cache ligt op een heel hoge berg, waar we echt moeten
bergbeklimmen, met alle respect voor Maja, die wel naar boven durfde maar toen niet meer naar beneden kon zonder mijn hulp
Zaterdag 14 januari.
Vroeg wakker van de spanning om weer weg te komen. We pakken de handel weer op en in en vertrekken richting Lissabon. Maja had al een camping gevonden waar TomTom (dus Mark en Eva weer) ons naar
toe moest brengen. Die camping ligt in een voorstad van Lissabon, Costa de Caparica. Moet je net TomTom weer hebben die mij net niet op tijd waarschuwt dat ik eraf moet, zitten we ineens op de
tolbrug richting Lissabon zelf... Dus helpen Mark en Eva ons weer terug nogmaals die enorme brug over richting de camping. Mooi plekje uitgezocht en diezelfde middag nog even op de fiets richting
boulevard. Daar een restaurantje uitgezocht om te eten.
Zondag 15 januari.
Een regendag. Niet veel uitgevreten vandaag. Eigenlijk ook wel lekker om even niets te doen. Best wel vermoeiend hoor, vakantie houden ;-) Max is 's-Middags ook nog even op de fiets weg geweest.
Gelukkig was Maja niet mee, want ik kwam uit bij de krottenwijk...niet al te fris hier, wel grappig dat er heel veel mensen in de auto langs de branding stonden te kijken. Even verderop een krot
met de was buiten, weer even verder een vissersdorpje waar ik ook bijna bang werd van de figuren die daar wonen en mij achterna keken (natuurlijk, zo'n vent op zo' n vreemde fiets is voor hun ook
een bezienswaardigheid, dus dat besef maakte mijn dag weer goed).
Maandag 16 januari
ook weer een regendag, hoewel het later op de dag wel weer droog werd, maar toen hadden we ook geen zin meer. 's-Avonds had ik het bed al weer klaar gemaakt er daar zaten we lekker in toen we
eigenlijk tot het besef kwamen dat we ook nog even wat moesten eten. Dus ik weer in de kleren, op de fiets op zoek naar een snackbar of zoiets. Nou, ik moest er een eindje voor fietsen, maar kon er
uiteindelijk eentje vinden waarvan de eigenaar heel vriendelijk hielp. Ik weer terug met bieflapjes met een gebakken ei erover en patat. Omdat het zo lang had geduurd was ik al bang dat Maja het
niet overleefd zou hebben, maar gelukkig vond ik haar nog ademend in bed. Ik kon haar nog net rechtop krijgen en we sterkten beiden goed aan van de heerlijke maaltijd.
Dinsdag 17 januari.
Een topdag! Zowel qua weer als belevenissen. Vroeg opstaan, dan met onze benenwagen naar de bushalte. Onderweg zoekend naar de halte heel erg vriendelijk door een Portugees aangeroepen, dat we een
straat verder moeten zijn. Wat zijn de mensen hier toch allemaal aardig en behulpzaam, valt ons steeds weer op. Veel meer dan de Spanjaarden. Ze spreken hier ook veel beter Engels dan daar. Ook de
buschauffeur helpt ons prima. Bij de haven van Travaria uitstappen en een kaartje kopen in het gebouwtje voor de overtocht. Dan door het poortje richting boot, waar we erachter komen dat we in de
wachtruimte nog een 20 minuten moeten wachten en aan de andere kant van het glas zien we een koffieruimte, onbereikbaar. Maja balen dat ze niet kan roken. We hebben onszelf opgesloten. Grrr... Maar
goed, na de twintig minuten komt de boot aan en gaat het hek open. Aan de overkant pakken we de touristbus, net zoals we in Barcelona gedaan hebben. We stoppen bij de eerstvolgende halte om daar
bij de Maritieme musea koffie met gebak te eten en nog vlug even een cache te pakken op het pleintje van die musea. De koffie met gebak smaken goed, de prijs niet. Ik ga nog even naar binnen om te
vragen om een pleister, want ik heb mij vanmorgen in de duim gesneden en dat blijft maar bloeden door de papieren zakdoekjes die ik er nog steeds omheen houd. De dames binnen schieten beiden omhoog
om rennend achter elkaar naar achter te gaan om de verbanddoos. Er wordt eerst een watje met ontsmettingsmiddel op gedaan ('Sorry if I hurt you'), dan komt er betadine op en dan komt de gekleurde
kinderpleister tevoorschijn, die er op komt. Allemaal in de lach als ik de duim omhoog doe en roep dat ik nu de hele dag zo blijf lopen met de duim omhoog. Daarna met de touristbus naar het
centrum, waar we overstappen op een andere kleur bus. Daar moeten we nog even wachten voordat die vertrekt. We zien op het grasveld naast de weg allemaal moslimvrouwen zitten genieten van de zon en
druk gebarend met elkaar praten. Opeens trekt een van die vrouwen haar borst uit haar jurk. Ik schiet in de lach en roep uit: 'moet je NOU es zien, wat die daar doet!!'. Maja komt ook bijna niet
meer bij en we zien dat ook de andere vrouwen, de een na de ander, aan hun borsten zitten, optillen, wijzen. Ze hebben het waarschijnlijk over BH's gaan we maar van uit en lachen ons een slag in de
rondte, het helemaal niet erg vindend dat de bus nog even wacht met vertrek. Maar als het praat over de BH's en de borstendans uit is, gaat de bus dan toch maar richting eind van de route en komen
daar bij het oceanium uit. We besluiten om daar een bezoek aan te brengen omdat het volgens de beschrijving van de touristbus zo bijzonder mooi moet zijn. Nou lieve mensen, als jullie ooit in
Lissabon komen, wij zeggen: 'DOEN!' Wat is dit prachtig. Een middenbassin met 5miljoen liter water en daaromheen 4 bassins uit diverse windstreken. Allemaal met honderden soorten vissen, groot
klein, mooi, lelijk, foeilelijk, eng en lief, glimmend of gekleurd, vissen die je wel gezien hebt op TV, vissen die je nog nooit op beeld hebt gezien. Pinquins op een meter afstand, je kan ze bijna
aanraken. Geweldig! Hier 'verdoen' we behoorlijk tijd mee, dat we eigenlijk wat laat zijn om de laatste bus naar de haven te kunnen halen. Maar goed, we kunnen nog mee naar het centrum. Daar alweer
heel vriendelijk geholpen met aanwijzingen voor een reguliere bus naar de haven. Die ook maar gelijk genomen. De buschauffeur bij het kopen van het kaartje duidelijk gemaakt waar we moeten zijn.
Maar de bestemming voorbij gereden zonder een seintje dat we er zijn, eigenlijk wisten we ook niet dat we er al waren, omdat we het plein niet zagen, waar we verwachtten uit te komen. Het bleek dat
de bus op deze route een paar straten verder rijdt en stopt. Weet het maar eens. Maja naar de chauffeur om te vragen, die grijpt naar zijn hoofd, OEI, te laat! We moeten maar met hem mee naar het
eindpunt, ongeveer 3 miljoen hobbels waarbij onderkinnen van medepassagiers lachwekkend in beweging komen, verder. Daar zet hij ons op een andere bus, zijn collega uitleggend wat er fout gegaan is.
Zo komen we waar we moeten zijn, weer na de 3 miljoen hobbels natuurlijk. Gelukkig blijken onze ruggegraatschijven na aankomst nog wel op hun plaats te zitten. Voordat we een restaurant opzoeken
kunnen we nog wel even cachen. Er liggen hier zoveel! Na de tweede lopen we naar de derde. Een lange straat in, langs lange gebouwen. Een poort voorbij met politiewachten ervoor. Ach, deze jongens
hebben net hun opleiding gehad en krijgen de rotklusjes te doen, waarbij ze niets te doen hebben. Wij lopen nog een honderd meter verder en daar pakt Maja zo snel de cache uit een raamkozijn dat ik
het niet eens in de gaten heb. Maja pakt de rol eruit om erop te schrijven, ik log op de iPhone. Dan kan de cache weer terug op zijn plek tegen het raamkozijn zo'n 50 cm van de grond. Shit, gezien
door een van de wachters bij de poort. Hebben ze toch wat te doen. Hij kent geen Engels maar weet ons duidelijk te maken dat we daar niets mogen verstoppen. Wij proberen uit alle macht uit te
leggen wat we aan het doen zijn. Ik laat hem de website van Geocachen zien op mijn telefoon, ook de Portugese tekst van deze cache, maar hij is niet overtuigd. We begrijpen dat hier een president
woont en dat dit niet mag. We denken allebei: hoe moet dit nou? We kunnen die cache toch niet zo meenemen? Waar moeten we die laten? Ik kom op het idee om het verhaal in het Engels op mijn telefoon
te typen en te laten vertalen door Babelfish. De agent begrijpt wat ik wil doen en lacht met ons mee om de communicatie die we hebben. Maar hij begrijpt nog steeds niet wat we doen en waarom. Hij
gebaart dat hij ook wat wil schrijven, ik geef hem de telefoon en hij schrijft iets in het Portugees en laat het vertalen naar het Engels. Zo geven we de telefoon steeds door en schrijven we om de
beurt een uitleg met verantwoording wat wij doen en waarom hij moet zeggen dat het niet mag. Samen hebben we de meeste lol erom. Uiteindelijk laat hij op mijn telefoon weten dat hij het een mooi
spel vindt en dat het goed is dat we het er laten zitten. Na het beeindigen van onze communicatie via de telefoon schud hij ons allebei de hand en ik geloof dat hij de hele avond blijft glimlachen
en Maja kan jullie verzekeren dat dat een leuke was ;) Samen met hem lopen we terug en komen bij een paar collega's van hem. Ik vraag of er nu niemand is die een beetje Engels spreekt. Zegt er
eentje: 'Ja een beetje' De agent waar wij de discussie mee gehad hebben zegt iets tegen zijn collega's en de Engels-sprekende roept uit: 'Oh, Geocachen!, I have done that too' Waarop ik hem vraag
om het zijn collega's nog eens uit te leggen en vooral niet te vertellen dat juist daar een cache ligt onder het raam van de kelder van de president. Jee, wat hebben wij gelachen met deze
ontzettende leuke aardig politie agenten! De vriendelijkheid en behulpzaamheid van de Portugezen heeft ons echt geraakt vandaag. Daarna een lekker restaurantje gevonden om te eten, waar de
restaurant eigenaar ook nog de kaas inpakt die we niet hebben opgegeten maar wel hadden aangegeven dat we hem zo lekker vonden en hij pakt er ook nog wat brood bij in om dat samen met de kaas later
te nuttigen ? daarna met de boot en bus terug naar de camping. Morgen weer vroeg op voor nog een dagje Lisboa!
woensdag 18 januari 2012
7 uur wekker. Brrrr. 9:20 bus halen. Lukt ook. Deze keer onszelf NIET opsluiten bij de boot. Tijdens het wachten even een bakkie en dan weer op de boot richting Lisboa. Daar weer op de rode bus
richting centrum, waar we direct opstappen op de blauwe bus omdat we naar de dierentuin willen, aanrader volgens de gesproken gids in de bus! Bij het centraal station verkneukelen we ons weer over
de moslimvrouwen, nu niet meer met hun borsten in de weer, maar zieltjes winnend van passanten, denken we. De dierentuin is een grote flop hier in Lissabon. Het moet nogal wat voorstellen volgens
de gids, maar het is een grote teleurstelling. We wandelen er dan wel door, maar vinden het een armetierige boel, heel veel dieren niet te zien vanwege onderhoud of andere reden, kleine ruimtes
voor de dieren, nee, we hebben wel betere dierentuinen gezien in eigen land. Geen aanrader voor volgende Lissabongangers onder onze volgers. We besluiten maar weer snel met de bus terug te gaan en
onze tijd hier niet verder te verdoen. Op naar de bushalte dus. ... .... ...... wachten .... ..... ........ ............ ja, kennelijk hebben we net een bus gemist door het nodige pissen van Maja,
want we moeten bijna een uur wachten voor er eentje op komt dagen. Nou ja, het zonnetje schijnt, dus daar genieten we maar van. We moeten weer een heeeeeeeeel eind met deze bus rondje Lissabon voor
we op de volgende stop terecht komen. In hartje Lissabon namelijk. We hadden een trammetje gezien, wat de passagiers helemaal naar beneden brengt, zo'n 100 meter lager. (Hier ga ik onder de douche
en neemt Maja het schrijven van deze blog over, dus de ik-vorm verandert vanaf hier.) Leuk, dachten we, te doen. We gaan naar de chauffeuse, die ons verteld dat het trammetje €3.50 kost maar dat we
aan de overkant een dagkaart kunnen halen voor €5.20 waar we 24 uur op kunnen reizen met bus, tram, metro en haar leuk trammetje. Weer ontzettend aardig en attent van deze mevrouw. Dus de kaart
gehaald en we gaan naar beneden en hebben werkelijk geen idee wat we gaan aantreffen aangezien het vertrekpunt nogal in een sjofele buurt is, dus vooral ik denk beneden een achterbuurt aan te
treffen, op zich niet erg, ook die kunnen erg leuk en gezellig zijn. Tot onze verbazing komen we beneden midden in het centrum van Lissabon uit met sjieke winkels, hotels, een prachtig groot plein
met palmbomen, standbeelden en waterpartijen.
We besluiten eerst maar wat te gaan eten en een kop koffie te drinken, dat doen we weer in een pastelaria, een soort koffiehuis met allemaal heerlijke donuts, gebakjes, broodjes enz. op elke
straathoek zitten er wel 1 of 2, en er zit ook altijd volk, volgens ons drinken de Portugezen hun koffie echt buiten de deur, het kost ook bijna niets, een kopje espresso 70 cent en we hebben nog
geen enkel vies bakje gehad, we nemen hier cappucino die erg mooi gedecoreerd is en beiden een broodje ham, kaas en al, Max nog een spinazie quiche, en als toetje de heerlijkste lemon meringue pie
die je je maar kan bedenken, het smelt op de tong hmmmm!!!! Dan gaan we op jacht voor een hopelijk leuk souvenir voor onze buurvrouw Alie die op ons huis past en de post van de mat haalt. Al gauw
vinden we een leuk winkeltje waar we het al gauw eens zijn over wat te kopen. We pakken nog even een makkelijke cache daar en ik besluit om met de metro terug te gaan naar de plek waar onze bus
terug gaat naar de haven vanwaar ons veerbootje weer vertrekt naar Costa de Caparica. Max heeft nog nooit in de metro gezeten en kijkt niet al te gelukkig. Alleen nog maar leuker dus ? Ik vind het
zelf een leuk idee dat jij onder een stad door reist, en het is ook nog eens razendsnel. Het is erg druk want het is 18.00 uur en iedereen gaat van zijn of haar werk naar huis natuurlijk. Ik heb
genoten, vooral van Max zijn, ik-vind-het-niet-leuk- gezicht. Geloof niet dat het zijn favoriete vervoermiddel wordt ;) . In het park aangekomen waar we moeten zijn nog geprobeerd een cache te
vinden maar het is inmiddels te donker, dus we besluiten maar naar de bus te lopen en weer naar hetzelfde restaurantje te gaan waar we gisteravond ook hebben gegeten. We worden hartelijk verwelkomd
door de eigenaar. Het zit wat voller dan gisteravond er is voetbal op tv en ook dat kijken de Portugezen gezamenlijk in het lokale café, restaurant of pastelaria, erg gezellig dus. We eten weer erg
lekker en als we als dessert aan de espresso zitten krijgen we een heerlijke dessertwijn aangeboden, erg leuk, hij komt vragen of het lekker was en wij kunnen dat zeker beamen waarop hij nog een
keer met de fles komt en een extra glas, hij schenkt ons nog een keer in en zichzelf ook, proost met ons en slaat hem in 1 keer achterover, waarop wij zijn voorbeeld dan maar volgen ? Na die twee
halve liters bier die Max al achterover heeft geslagen, tikken ze er vooral bij hem stevig in. Zingend lopen we naar onze boot, Max heeft rode wangetjes en het hoogste woord. Om half elf zijn we na
al het openbaar vervoer gedoe weer in de camper en hebben net beiden gedoucht en gaan nu slapen, morgen beginnen we aan de tocht terug naar huis, dat zal zeker enkele dagen in beslag gaan nemen
aangezien we natuurlijk met de camper zijn. Lissabon was leuk, zeker voor twee dagen, maar bij lange na niet zo mooi als Barcelona, wel zijn de mensen hier veel vriendelijker en behulpzamer, ook
zeker wat waard. Morgen zien of we Spanje al halen of nog een nacht in Portugal een camping voor de nacht gaan zoeken. Lekker slapen allemaal, doen wij dat ook
Dikke kus en knuffel ons, xxx
van Tarifa naar Olhao, Portugal
8 januari, zondag
Het is vandaag 11 januari en ik moet echt even denken wat we ook al weer gedaan hebben die zondag ;)
We hebben uitgeslapen tot een uur of twaalf, na een brunch zijn we vertrokken om te gaan cachen. De eerste die we gevonden hebben lag op een top van een berg te midden van windmolens die om ons om
de oren suisden, wat een herrie en wat een wind, we konden elkaar nauwelijks verstaan, het is dan wel heel bevredigend dat je hem dan ook vindt, niet voor niks dit doorstaan dus. Nog een paar mooie
caches gepakt die middag, aan zee met mooie wandelingen er naar toe. Op de camping aangekomen bleek het restaurant gesloten, dus maar in de camper wat broodjes in de oven met tomaat en gesmolten
kaas, Collin heeft echt een super oventje in de camper, al veel plezier van gehad, op tijd ons bedje maar weer opgemaakt, de volgende dag nl. Gibraltar op de planning.
9 januari, maandag
Onze laatste dag in Tarifa en we hebben besloten na negatief advies van Collin en Yvonne en positief advies van Will en Patrick toch Gibraltar maar aan te doen. We besluiten toch met de auto de
grens over te gaan, wat ons ook door Will werd afgeraden, maar aangezien ik een vreselijk eigenwijs mannetje
10 januari, dinsdag
Allebei om zeven klaar wakker en na het ontbijt van yoghurt met cruesli en verse ananas, ons toilet gebeuren zitten we om 8 uur in de auto, dag mooi Tarifa, wat hebben we hier genoten!! Na nog geen
uur krijg ik een vreselijke migraine aanval, misselijk en een verschrikkelijke hoofdpijn, niets tegen Max gezegd en ik leg mijn hoofd maar opzij en laat het maar over me heen komen. Aangekomen bij
Sevilla wat het plan was begint Max over een camping zoeken, ik kan niet helder denken en vertel Max wat er aan de hand is en zeg hem door te rijden, voor mijn part slaan we Sevilla over en rijden
we door naar Portugal, ik leg mijn hoofd weer tegen het raam en val in slaap. Net op het moment dat ik wakker word rijden we de grens over naar Portugal, ik voel me gelukkig een stuk beter en help
mee om een camping te zoeken. We besluiten naar de kust te gaan, het is Olhao geworden, we vinden een leuke camping. Het weer is ook hier weer schitterend, wat hebben we toch een geluk, het schijnt
ook dat ze in zuid Spanje en hier in 20 jaar nog nooit zulk mooi weer hebben gehad in deze periode, we denken ook echt af en toe wel even aan jullie hoor, we volgen het nieuws hier ook. Na eerst
even een cache gepakt te hebben die hier op 170 meter vandaan ligt, jaja we zijn verslaafd kunnen we wel zeggen, maar het brengt ons ook op plekjes waar je als toerist normaal niet komt, dat vinden
we zeker het leukst, achteraf buurtjes, we hebben al cave houses gezien in buurten dat je denkt hier wil ik in het donker niet lopen, maar zo leuk en bijzonder! Echt mooie grotten, bergwanden,
bospaden, rotspartijen vlak bij zee, mensen over de hele wereld verstoppen ze op de mooiste plekjes, natuurlijk ook wel dat je denkt, dat had van mij nu hier niet gehoeven, maar dat weet je dan
weer niet van te voren. Na het verkennen besluiten we wat te eten, in Portugal is het een uur vroeger dus om zeven uur krijgen wij wel trek, Max naar het restaurant om patat te halen, hebben ze
hier bepaald dat de keuken pas om acht uur open is haha, dus zelf maar olie en patat gehaald bij de supermarkt, komt Max eerst met azijn ipv. olie dus die kon weer terug om te ruilen, vrouw van de
supermarkt vond het wel grappig. Om half negen lig ik in bed, moe van mijn migraine aanval en ben direct in slaap gevallen. Max heeft ondertussen nog een auto geregeld voor drie dagen, dus we
kunnen de Algarve gaan verkennen en de camper mooi op zijn plekkie laten staan op de camping, drie dagen een auto voor 60 euro, afgeleverd en opgehaald op de camping dus ideaal.
11 januari, woensdag
We zijn bijna een maand weg, wat hebben we al veel gedaan en gezien, het lijkt al veel langer. Vandaag krijgt Max om 11 uur een telefoontje van de receptie dat de auto er is, dus opgehaald, alles
ingeladen, geo tas, lunchpakket, wandelschoenen en daar gaan we weer. We zijn niet ver weggeweest, eerst naar de haven daarna naar Faro en nog even hier in Olhao rondgereden, wel heel veel caches
gepakt, de Portugezen vinden het nog leuker dan Spanjaarden om ze te verstoppen, er liggen er hier ontelbare. Wij hebben er vandaag 7 of 8 gedaan, gelukkig geen erg vermoeiende, we voelen onze
spieren en voeten nog steeds van de bergen in Spanje, dat waren soms klimmen en dalingen dat we compleet uitgeput waren, maar wel voldaan uitgeput. We rijden om 19.00 rond om een restaurant te
vinden waar we om die tijd kunnen eten, maar alles is doods, wel open maar geen mens aan de tafeltjes, oja ze eten hier pas na achten, dus we besluiten om terug te gaan naar de camping en daar maar
te wachten tot de keuken open is, eerst maar aan de sangria en aan de pinda`s. Net terug van het restaurant, allebei heerlijk vis gegeten, biertje erbij en we kunnen er weer tegen, nog maar even
wachten met het naar bed gaan, slapen met volle maag is ook niet alles.... We blijven hier tot zaterdag en dan gaan we richting Lissabon waar we ook een paar dagen zullen blijven en dan zakken we
weer langzaam richting het noorden, huiswaarts. Hoop dat jullie het nog steeds leuk vinden om te lezen, het is vooral voor ons zelf een leuk dagboek, en ik merk ook dat het zeker handig is omdat ik
na een paar dagen al echt moet nadenken wat we ook alweer allemaal hebben gedaan. Dit was het weer voorlopig, over een paar dagen volgt er ongetwijfeld meer.
Dikke kus en knuffel, ook van Max natuurlijk!
P.S. Jullie zullen het vooralsnog zonder foto's moeten doen, WIFI is hier a) slecht en b) heel langzaam, dus uploaden van een foto gaat een paar uur duren en uploaden via 3G telefoonverbinding is hier ook langzaam dus we besluiten dan maar om jullie verbeelding aan te spreken met de verhalen
Tarifa, de eerste dagen
4 januari 2011
Gistermiddag 17:00 uur zaten we bij de receptie om de auto in ontvangst te nemen. Helaas, we konden wachten tot we een ons weegden, maar de auto was er na drie kwartier nog niet. Dus Max informeren
bij de receptie of ze de verhuurder nog een keer konden bellen. Bleek dat die ‘s morgens om 11 uur had staan wachten... Maar goed, een misverstand, houden we het maar op. Hij kwam aan met een dikke
Mercedes station diesel automaat, reed ons naar zijn huis en zei dat deze auto voor ons is. We waren lichtelijk verbaasd, maar ook tevreden met zo'n heerlijke auto. Het is een oudje met hier en
daar een deukje, maar we zeiden er verder niets van, sloegen Yvonne's adviezen om foto's te nemen van die schades in de wind. Geen contract, geen toestanden. Maja vroeg hem of hij ons
telefoonnummer ook wou hebben, anders had hij er niet om gevraagd. Max betaalde hem € 150 contant en we spraken af dat wij volgende week dinsdag laten weten hoe laat we de auto terug zullen
brengen. Als we dan ongeveer net zoveel diesel in de tank willen hebben als nu, is het wel goed. Heerlijk vinden we dit. We gingen direct naar Tarifa om boodschappen te doen en aten heerlijke
garnalen met gebakken aardappeltjes en doperwtjes.
Vandaag staat Ronda op de agenda. Collin had ons heel wat tips gegeven met coördinaten erbij, onder andere van een cache bij een grot. We besluiten om daar eerst maar heen te gaan en dan verder te
zien. Het blijkt een rit te zijn van 2 ½ uur door de bergen. 100 km slingeren omhoog tot aan de top van bijna 800 meter. Prachtig, wat genieten we van de geweldige uitzichten. Aangekomen bij de
cacheplaats eerst maar even wat eten, want we gaan te voet verder, eerst naar beneden en straks weer omhoog. Ja Collin, water hebben we bij ons hoor! Op pad dan maar. Het is een behoorlijke
afdaling en gelukkig doet de gps van de telefoon het hier nog om de cache te zoeken. Die vinden we ook en we genieten volop van de overweldigende natuur. Dat je hier staat tussen enorme
rotspartijen van honderden meters hoog om je heen. Daar kun je alleen maar stil van worden. We gaan nog een eindje verder omlaag richting de kloof waar de grot moet zijn. Op een bepaalde plek ziet
Maja wat we nog moeten en ziet het niet zitten om nog verder te gaan, maar spoort Max aan om wel te gaan. Dat doet hij dan ook maar. Achteraf kan hij zich voorstellen dat het voor Maja wel erg
zwaar zou zijn geweest. Afdalen komt behoorlijk aan op de knieën. Eenmaal helemaal beneden is het onbeschrijfelijk wat je dan ziet en beleeft. Gelukkig is het geen toeristenseizoen, dus Max is er
helemaal alleen en gaat daar richting grot. Voelt zich binnenin die enorme buik echt een Mr. Jones. Jammer dat hij geen zaklamp mee heeft, anders was hij nog wel verder gegaan dan de 200 meter,
maar daar werd het zonder licht echt te gevaarlijk met al die rotsblokken te klauwteren. Later weet Maja te vertellen dat het een grot is die aan het eind weer een doorgang heeft, maar ettelijke
meertjes ondertussen, die je over zou moeten zwemmen om verder te kunnen. De terugweg omhoog is al helemaal uitputtend. Hijgend komt Max weer bij Maja en moet even bijkomen en water drinken (Thnx
Collin voor de tip). Daarna weer terug naar boven. Na nog een cache onderweg te hebben gevonden na alweer wat bergbeklimmen, gaan we op naar Ronda, weer een half uur verder door de bergen. Daar
koffie gedronken en wat gewinkeld, o.a. in een (alweer door Collin getipte) leuke souvenirwinkel. Tegen het donker worden aan in de auto om de terugweg aan te vangen. Die gaat dezelfde weg door de
bergen, maar nu dus in het donker. Ook een hele ervaring. Onderweg maar even bij een MacD langs, wat een Burger King wordt, in een megawinkel-centrum, waar het vreselijk druk is. Gelukkig bij de BK
niet, waar we snel aan de hap zijn. IJsje na en weer naar de camping waar we om een uur of tien aankomen. Moe maar voldaan van een prachtige dag maken we ons bedje klaar en gaan horizontaal
richting dromenland.
5 januari.
We hebben besloten om vandaag Tarifa aan te doen. Maar niet na eerst een kerkje te bezoeken vlak buiten Tarifa, waar ook een cache ligt. Prachtig om te zien hoe de nonnen vroeger leefden hier. We
kopen een souvenir (doosje met verzilverde kerststal-figuren) en een heerlijk groot brood, waar we gewoon een stuk af breken en van genieten. Hoe lang we met dit brood gaan doen weten we niet, maar
normaliter zou dit een brood zijn voor een gezin van 8 personen of zo.
Daarna naar Tarifa dus. Daar wat caches zoeken en verder wat rondhangen en terrasje pakken in de zon. We zullen wellicht een aantal lezers vervelen met al die cache-verhalen, dus zullen niet echt
in detail treden hiermee, maar we hebben weer bijzondere plekjes aangedaan, waar we anders niet zouden zijn geweest. Erg leuke hobby hoor! Als we rond 5 uur weer op de camping komen, krijgen we de
tip van onze buurman dat we toch echt naar Tarifa terug moeten om de 3-koningen feesten daar vanavond, beginnend om 6 uur. Die tip slaan we niet in de wind en dus weer naar Tarifa. Daar aangekomen
zoeken naar een P voor onze Mercedes, wat al een toer is omdat het zo druk is. Dan te voet naar het centrum vol mensen en kinderen. We moeten nogal even wachten tot de optocht begint, maar dat is
het wel waard. De drie koningen met paard en wagen, de koningen gooien snoep naar de kinderen, daar achteraan de kerstman met gevolg, natuurlijk ontbreekt de plaatselijke fanfare niet. Prachtig om
een keer meegemaakt te hebben. Als de optocht, waar wij aan het begin staan, voorbij is, volgt de meute die, wij ook voor een stukje, maar besluiten dan maar om weer richting auto te gaan. Onderweg
bezoeken we nog een chinese winkel en scoren daar nog wat benodigdheden voor bijna niets. Dan weer naar de camping om ons brood van vanmorgen soldaat te maken, dit keer met gebakken ei, spek en
tomaat. Heerlijk!
6 januari.
Vanmorgen wat trager met opstaan. Ontbijt later op de morgen, zoals geadviseerd door de cache-eigenaar van het kerkje, met het brood ingesmeerd met olie en daarop tomaat en zout in de oven
geroosterd. Hmmmm!
Daarna gaan we met onze cachemobiel de andere kant op, richting Cadiz. Het is 3-koningen vandaag, dus overal rustig, winkels dicht, het is een feestdag vandaag voor de Spanjaarden. Wij gaan
richting een cache aan het strand bij een vuurtoren en oude Duitse bunkers. Prachtige uitzichten! Daarna staat er een cache op de agenda die hemelsbreed 1,2 km daarvandaan is, maar waar we wel 39
km voor om moeten rijden om er te komen. Ja, je maakt wat mee als je deze hobby hebt. Onderweg vindt Maja nog een andere cache bij een van de vele Osborne-bull-beelden die Spanje rijk is. Daar gaan
we heen om even koffie te doen en verwonderen ons over de prachtige picknick-plaats en misschien nog wel meer over het feit dat deze niet aangegeven wordt langs de weg. Daarna gaan we verder de
bergen weer in. Bij de grot-cache aangekomen, gaan we helse bergbeklimmers-avonturen aan. Geen pad, klauwteren over rotsblokken en tussen struiken door naar boven. Best wel eng, vindt Maja. Maar ze
gaat toch. Wat een belevenis om dit te doen. Helaas vinden we de cache niet, ook niet na halsbrekende klimpartijen van Max, maar zijn wel een mooie ervaring rijker. 's Avonds eten we lekker in het
restaurantje bij de camping van een gefrituurde visschotel met patat. Dan voldaan en moe richting....ja, waarheen?
7 januari
Opstaan is vandaag een toer. Ontbijt slaan we over, het is een luierdag (nee, geen pamper, maar lui). Vanmiddag nog maar even naar de duin over het bos hier vlakbij. Het is een uitham, waar kennelijk het opgewaaide zand nergens heen kan en tussen de bomen is gekomen, waar het inmiddels tot over de toppen is komen liggen. Bijzonder om daar doorheen te rijden, we denken dat het hier elke dag bijgehouden moet worden, omdat het zand zelfs de weg op waait. Verkeersborden zijn zelfs ondergezand ipv ondergesneeuwd.
Gegroet u allen, knuffel en xxx
Nieuwjaarsdag +
En dan is het 1 januari. Eigenlijk best wel een vreemde gewaarwording, nieuwjaarsdag zo ver van huis wakker te worden. Prachtig weer met het zonnetje erbij. Langzaam op gang komen (maar dát zou in Nederland niet anders geweest zijn). Ook de andere campinggasten worden op hetzelfde tempo wakker. Als wij heerlijk in het zonnetje zitten te genieten, gaat ineens de geluidsinstallatie van de overburen weer aan, brrr, wat een herrie. Max: 'Zullen wij onze radio ook heel hard aan zetten op god weet welke zender, en de ramen open doen?' Dat lijkt Maja niet zo'n goed idee, hoewel Max het ook uit gekkigheid zei. We besluiten dan maar op de fiets te gaan zitten en een cache te gaan zoeken, hoewel Max er ook wel wat een hard hoofd in heeft omdat de ervaring leert dat de wegen en paden op de kaart er nogal anders uit zien dan de werkelijkheid is. We gaan nu dus vol goede moed op de fiets richting beach, waar we rechtsaf gaan, hopend dat de boulevard langer is dan de kaart aangeeft. Het is mooi fietsen zo langs het strand, prachtig weer. Velen kijken ons weer na omdat wij met witte-motor-benen voorbij gaan. Wij lachen om hen, die in de winterjas met opgestoken kraag op de boulevard paraderen. Even verderop stopt de boulevard, maar kunnen we nog wel doorfietsen. Nog weer even verder stopt die mogelijkheid ook. Hm, jammer, we stappen af en Max krijgt het idee om hier dan maar een nieuwjaarsduik te nemen. Eerst maar even voelen naar de temperatuur. Brr, toch wel koud hoor! 'Als ze hier nou stonden met snert en warme chocomelk met rum en slagroom, zou ik verder gaan!' 'Uhuh..' reageert Maja, 'dat zal wel'. Ze zal het nooit weten of Max het echt zou hebben gedaan, omdat er nou eenmaal geen snert enz is hier. We nemen de fiets ter hand voor 50 meter over het strand, want daar verderop kunnen we weer fietsen. We genieten van de omgeving hier. Verbazen ons ook weer over de hoeveelheid flats en appartementen die hier al dan niet te koop/huur staan en de rust vanwege wegblijvende toeristen. We ontdekken even later dat de kaart inderdaad niet klopt en we zouden vreselijk ver om moeten rijden als we naar de cache zouden willen (later ontdekken we dat als we dat hadden gedaan, we alsnog van een koude kermis waren thuisgekomen, omdat zelfs die route er niet was, dus twee maal blij dat we op dat moment besloten maar terug te gaan). We namen een andere route terug, ook prachtig. Terug bij de beach, gingen we weer naar ons stamkroegje op het strand voor koffie en bier. Ze kennen ons daar al, leuk zoals de eigenaresse twee vingers omhoog steekt en vraagt:' Dos Cappuchino?' Maar dat wordt een Cappuchino voor Maja en een grote bier voor Max. Daar wordt dan standaard ook iets warms bij geserveerd, dit maal een klein bordje couscous met chorizo. Hm, niet echt favo, maar wel heel aardig. Bij het tweede biertje wordt er een bordje paella bij geserveerd. Dat smaakt wel erg goed. We genieten volop en zijn blij dat we dat lawaai van de camping ontvlucht zijn. Het is hier heeeerlijk!
2 januari 2011
We hadden besloten om vandaag vroeg op te staan (wat is vroeg op vakantie), om onze reis te vervolgen. Na ontbijt en oppakken konden we dan om 10 uur de camping verlaten richting Zuiden. We zitten
op onze rit (waarbij we de TomTom uitdrukkelijk verboden hebben om tolwegen te nemen, niet vanwege de kosten, maar omdat we willen genieten van de rit), midden in de bergen en constateren beiden
dat het hier toch veel mooier is dan meer noordelijk Spanje. Wat een prachtige uitzichten hebben we hier. Het is zo nu en dan zo overweldigend, dat we er stil van zijn, op andere momenten is het zo
overweldigend, dat we elkaar wijzen op het prachtige zicht wat we op ons netvlies hebben. Rond 2 uur in de middag komen we dan aan in Tarifa. Maja had de camping uitgezocht op internet en daar
stond geen adres bij, slechts coördinaten. Gelukkig zijn we al bekend met dit fenomeen vanwege het geocachen en zelfs TomTom weet raad met deze dingen, dus kwamen we in Tarifa aan. Mark en Eva
leidden ons zelfs zóver de plaats in, dat we niet eens meer verder móchten (verbodsbord voor campers). We vonden het ook al wat vreemd...de camping moest toch buiten Tarifa liggen, halverwege Cadiz
zo ongeveer? Nou ja, gelukkig moest Maja ontiegelijk nodig P..., zodat Max zich kon ontfermen over TomTom. Gelukkig wist hij dat TomTom ook wel kennis heeft van campings. De uitgezochte camping was
dan ook snel gevonden tijdens de P-stop en konden we onze weg vervolgen. Bij de receptie van de camping aangekomen gaf Maja haar wens om aan het strand te gaan staan. Wie Max op gezichtenboek
volgt, heeft de foto al kunnen zien. Prachtige plek direct aan het strand. Gelukkig wel een meter of 5 hoger dan het water, anders krijgen we natte voeten ;-) De foto komt ook hierbij te staan
hoor.
We kunnen ons niet bedwingen, we moeten natuurlijk onze voeten nog wat beweging gunnen en dat doen we door de cache, hier op 560 meter vandaan aan het strand, te gaan zoeken. Dus op onze slippers
het strand op! Ahum, de eerste stappen in het zand gezet, zegt Maja: 'Gaat ons dat lukken liefje?' wijzend op de rotsformaties die we zullen moeten bedwingen, zo lijkt het op 400 meter afstand. We
besluiten maar door te gaan en te zien hoe ver we komen, lukt het nu niet, dan lukt het een andere dag immers wel, we hebben besloten om hier een week te blijven, dus ... Dichter bij de rotsen,
moeten we inderdaad wel wat klauteren, maar het is een uitdaging die we op onze 50ste nog net wel aan kunnen ;) De cache is snel gevonden, na wat uithijgen. Het is een prachtige plek, zie foto.
Maja besluit om de trackable, die ze van Collin heeft gekregen, hier achter te laten voor een lange onbekende reis, omdat Collin ons ook deze omgeving heeft aanbevolen. De terugtocht naar de
camping is niet minder uitdagend, die nemen we door de strook bos tussen de weg en het strand in, er zijn paden, maar ook uitdagingen van geklauter. En dat op onze slippers. Als ouder zouden we
onze kinderen vast en zeker van de nodige adviezen hebben voorzien voordat ze deze tocht waren begonnen, maar wij lijken nog wel tieners
Hierna gaan we rechtstreeks naar de receptie om een huurauto te regelen. Dat lukt. Wordt ons morgenmiddag om 17 uur gebracht. Dat lijkt ons wel lekker, de vrijheid van een auto om hier in de buurt
wat te ontdekken.
's Avonds na het eten nog even naar de bar geweest om daar te internetten. Even contact gehad met Yvonne en Collin. De laatste kon ons nog de nodige tips geven (incl. coördinaten) die we in de
komende dagen (wellicht) nog op gaan volgen.
De dag was prachtig, de komende week ziet er qua weer prima uit, we zien ernaar uit om hier van alles te doen. Nog even de letteren ingedoken en daarna de lichten uit. In afwachting wat we morgen
weer in het licht zullen zien en beleven.
3 januari 2011.
Heerlijk geslapen beiden. We worden wakker van de branding. Het is nog lang niet echt licht, dus blijven we nog lekker even liggen. De morgen start gebruikelijk langzaam. Max haalt een broodje in
het winkeltje bij de receptie, Maja kijkt haar ogen uit naar de zee en de vroege branding-surfers. Die houden het uuuuren vol, mooi gezicht hoor. Max zet de foto's van de iPhone in de ruimte (wat
is dat toch wonderlijk, je hebt eigenlijk geen laptop meer nodig zo, de bestanden lijken gewoon ergens in Space geplaatst te worden) en begint aan deze blog. Straks nog maar even een
strandwandeling nemen we ons voor en om 17 uur de auto in ontvangst nemen, de tips van Yvonne ter harte nemend. We zitten hier in de volle zon, geen wind (bijzonder voor deze plek. Ontbloot
bovenlijf (Max dan hè), drankje erbij, volop genietend. Maja:'Ja, de benen kunnen nog wel een kleurtje gebruiken hè'. Max is ervan overtuigd dat ze daarbij denkt aan de opmerking van Mark (van
Paula) over de melkflessen en zegt: 'Ja, het moet natuurlijk wel chocomel worden in die flessen'.
Later weer verder vrienden, genieten is een werkwoord, terwijl het hier uit luiheid gedaan kan worden ;)
Oud en nieuw in Motril
En dan is het maar zo oudjaarsavond :)
Tijd om een blogje te schrijven om jullie op de hoogte te houden van waar we nu zijn en wat de plannen zijn.
Donderdagmorgen zijn we om 10 uur s`morgens uit Orihuela vertrokken. Het doel, Motril in de provincie Granada, dus nog zuidelijker.
Een prachtige rit van 5 uur door werkelijk een schitterend landschap, des te zuidelijker we kwamen des te hoger en mooier werden de bergen, adembenemend, zelfs zonder dat we ze hoefden te fietsen :)
We hadden al een camping uitgezocht en daar dan ook direct maar heen gereden, om er weer achter te komen dat de receptie tot 17.00 gesloten is vanwege de siesta. We liepen de camping even op en kwamen in gesprek met Nederlanders die er al voor het derde jaar staan en zij vonden het een mooie camping dus daar maar op vertrouwend besluiten we eerst maar boodschappen te gaan doen en dan om vijf uur maar terug te komen.
We rijden naar de stad Motril en wat we daar voor supermarkt aantreffen, dat hebben we werkelijk nog nooit gezien, als een voetbalveld zo groot ongeveer.
Om vijf uur checken we in en mogen we zelf een mooi plekje uitzoeken, dat doen we dus ook, na even gekeken te hebben waar de zon opkomt en weer onder gaat denken we het goed voor elkaar te hebben. Achteraf blijkt dat we het goed gedaan hebben :)
Max is net als ik al een week ben, een beetje grieperig aan het worden dus we liggen mooi op tijd in bedje.
Gisteren een stralend zonnetje dat ons tegemoet schijnt als ik de camperdeur open gooi, wat is dat toch heerlijk, Max haalt brood en we hebben een lekker ontbijt.
We besluiten op de fiets te stappen om wat caches te pakken maar daar komen we bedrogen uit, de wegenkaarten kloppen hier van geen kanten en we fietsen maar wat in het rond zonder ook maar dichterbij een cache te komen, dus die laten we maar links liggen en besluiten om gewoon te genieten van het landschap en het mooie weer.
Wel lachen, wij in onze korte broek en minirok en al die spanjaarden die je ziet lopen met dikke winterjassen aan en sjalen om, we voelen ons echt toerist haha, ze kijken ook wel een beetje vreemd naar ons, ten eerste fietsen we en ten tweede zijn we ook nog bijna naakt ;) voor ons voelt het als een graad of 22 maar dat zal voor de doorgewinterde ;) spanjaard wel koud aanvoelen.
Aan zee drinken we de lekkerste cappuchino die ik ooit geproefd heb en Max drinkt daar een lekker biertje, standaard krijg je daar dan iets van tapas bij geserveerd, heerlijke gehaktballetjes in een verrukkelijke rode saus met wat stukjes stokbrood, ik drink nog een tweede bakkie en moet aan het eind 5 euro 70 afrekenen, dus het is hier nog spotgoedkoop ook.
De rest van de dag brengen we door voor de camper elk met een boek en de sangria onder handbereik. Het avondeten bestaat uit asperges met boter, gekookt ei, nootmuskaat en een paar lekkere dikke plakken ham. Even heerlijk met Eva en Janine gecamd, even weer horen of daar alles goed is en natuurlijk is dat zo, maar toch even bevestiging ;)
Vanmorgen pas om een uur of half tien wakker en het zonnetje staat alweer hoog aan de hemel, we ontbijten buiten, en doen even een paar boodschappen voor de rest van het weekend, nu op de fiets.
Ook het zelfde restaurantje aan zee doen we op de terugweg even aan en ze herkennen ons direct en vraagt of we hetzelfde willen als gisteren, erg leuk!
Terug op de camping zijn de spanjaarden tegenover en naast ons al begonnen met het oudjaar vieren, bbq aan en muziek op volle toeren, we genieten maar mee, heerlijk die spaanse flamenco muziek.
Max bakt pannenkoeken ipv. oliebollen, die we overigens wel hebben gekregen van andere nederlanders die hier op de camping staan, erg lief en voelde best even goed, toch iets van de nederlandse gebruiken hier mee te maken.
Nu is het 20.45, heb net even leuk geskypt met Collin en Jannie, toch leuk om ook even weer contact met het verre thuis te hebben. Had skype weken geleden van mijn telefoon afgegooid, maar nu ik geen telefoon meer heb, is dit via de iPhone van Max toch wel weer handig.
Nu gaan we het maar uitzitten, ben benieuwd of hier veel vuurwerk zal zijn, we zitten midden tussen de bergen met dorpjes daar tegen aan gebouwd dus als ze hier van het vuurwerk zijn dan zal het vast een mooi gezicht geven, we hopen wat foto`s te kunnen maken.
Maandag is de bedoeling dat we vertrekken naar Tarifa, echt het zuidelijkste puntje en als het daar mooi is en het weer goed, lijkt het ons wel leuk om daar een weekje te blijven!
Lieverds allemaal een fijn uiteinde en een nog beter begin, maak er weer een super nieuw jaar van, ik heb genoten van 2011 met al mijn lieve familie en vrienden om mij heen, zakelijk gezien kan 2012 alleen maar beter worden, maar materialistische dingen word je niet gelukkig van, ik voel me rijk met jullie allemaal!!!
Dikke kus, ook van Max xxxx
Kerst in Orihuela
Vreemde Kerst? Zeker voor Maja, haar allereerste kerst zonder de kids, bij het wakker worden even denken aan thuis even slikken en dan maar denken aan volgend jaar als we het weer met elkaar vieren. Dreaming of a white Christmas, wordt er gezongen door luidsprekers in winkelcentra. White! Hier? Neuh,,,dat kunnen we ons niet voorstellen. Hier schijnt het zonnetje en is het heerlijke temperatuur. Kerstmorgen staat hier in het teken van elkaar ontmoeten op het strand. Hoe onwerkelijk is dat? ´s Morgens rond koffietijd gaan we erheen. Onze ogen vallen bijna uit hun kassen als we zien wat we zien. Zie we dat echt? Een vol strand, met allemaal Engelsen met kerstmutsen (wij ook!), kerstjurken, kerstpakken, honden met kerststrikken en -kransen, allemaal Kerst Kerst Kerst! En wat dacht je van velen die genieten van een barbeque en champagne? Zie foto´s, die kunnen we onze lezers niet onthouden. Er worden komplete buitenkeukens naar het strand gesjouwd. Bandjes die ¨I am dreaming of ....¨ spelen. Alsof ze gek zijn...dreaming of wat anders denken we, maar vast niet van een witte kerst! Mensen die in korte broek lopen, korte mouwen, zelfs een paar die in zwembroek de zee in gaan...pfff, ANDERS dan anders! Wel leuk om te zien en beleven hoor!
Mom heeft een geweldig kerstdiner voorbereid. Natuurlijk is er een enorme kalkoen klaargemaakt. Een plate met die kalkoen, spruitjes, worteltjes, doperwten, roast potatoes. Garnalencoctail vooraf en een heerlijke cheesecake als dessert met dessertwijn.
Wat zal dit verhaal jullie vervelen zeg, al dat heerlijke eten opnoemen...maar ja, kerst draait in de hele wereld nu eenmaal om eten, dus vandaar ;-)
We gaan jullie voor de rest ook niet teveel informatie geven wat jullie niet willen lezen, het zou jullie nog meer jaloers kunnen maken...;-) Vooral het weer is geweldig, heerlijke temperatuur, zonnetje.....
De tweede kerstdag zijn we nog met ons tweetjes erop uit geweest te cachen. Met de auto van Maurie het binnenland in en prachtige bergen gezien en bereden. Natuurlijk weer heerlijk eten en gezelligheid op het menu van de dag.
Dinsdag zijn we met ons allen naar een shoppingcentre geweest. We waren er maandag al met ons tweeën geweest om een vreselijk smerig bakje koffie bij de McDonalds te halen. De eerlijkheid gebiedt ons te zeggen dat de koffie in de mc Donalds in Barcelona heerlijk was. Daar in dat mooie shoppingcentre een leuk cadeautje voor Akkie, Janine en Mark gescoord :)
´s Middags met ons tweetjes weer in de omgeving van Torrevieja, nu aan de Noord-West kant ervan, gecached. Wat een leuke hobby is dat toch (soms, vandaag dus wel). We kwamen op de mooiste plekjes, waar je als toerist normaliter aan voorbij gaat. Bijvoorbeeld Cave-houses, in rotsen uitgehouwen, armoedig maar zeer de moeite waard om eens gezien te hebben. Prachtige plekken in de natuur gezien. Onze 100ste cache gevonden en daar de door ons zelf ontworpen coin ter ere van onze 50ste verjaardag dit jaar, dus samen 100, achter gelaten. ´s Avonds het diner met de restjes van kerst, maar niet minder lekker gemaakt door Maurie.
Vandaag in het kort:
vanmorgen naar de supermarkt geweest, koffie gehad in het stamcafe. Vanmiddag is Maja met mam naar de kapper geweest en Max is op de fiets gaan cachen. Het was geen lucky day vandaag, geen enkele van de 4 op de lijst gevonden....het kan dus ook frustrerend zijn die leuke hobby. Daarbij komt, fietsen hier in de omgeving doe je met gevaar voor eigen leven. Gewoon langs de autoweg met dubbele rijbanen, op grote rotondes, het is uitkijken geblazen. Overigens wel heel leuk om de omgeving hier wat nader te bekijken, zeker de wijken langs de zee. Vanavond maar eens wat anders op het menu, ook lekker: patat met kroketten en witte bonen in tomatensaus (typisch Engels) en ijs na.
Morgen gaan we de camper verder inpakken, waar vandaag overigens al een begin mee gemaakt is. Alle was is gedaan, het beddengoed ook. Dan verder op pad naar het Zuiden. De bedoeling is Mortil te bereiken en dan daar een paar dagen te blijven en dan helemaal naar het puntje, naar Tarifa, een tip van Collin die het daar erg mooi vindt, we shall see :)
Maja mist het contact met jullie allen, voelt nog steeds vreemd geen telefoon te hebben, had dus ook geen nummer van Reint ,de man van haar vriendin Alie die tweede kerstdag jarig was, alsnog van harte gefeliciteerd via hier dan maar!
Gelukkig gaat het ook heel erg goed met onze Bo, waar Eva en Janine zo liefdevol op passen, gelukkig houden ze ons goed op de hoogte hoe het gaat, we maken ons dan ook geen zorgen!
Dank voor het lezen, hoop dat het leuk was. Foto´s komen er ook nog bij.
Doei, tot later! xxx