Donderdag 19 januari

De boel pakken dus. Nou ja, de boel was eigenlijk al zo'n beetje gepakt. Na het wakker worden hoefden we eigenlijk alleen nog maar het bed op te ruimen om te kunnen vertrekken. En natuurlijk de blog nog even 'posten'. Maar ja, als het er dan op aan komt, dan moet er toch nog altijd meer gebeuren dan je van te voren bedenkt... schoonmaken, afwas, wc legen, stroomkabel eruit, stoelen schoon, ach, te veel kleine dingetjes om jullie hier mee te vervelen. Jullie snappen al, het vertrek was later dan gister gedacht, zo ongeveer 10:15 rijden we van de camping af. TomTom heeft de route naar huis berekend in ongeveer een kwartier en een dikke 2 miljoen straten analyse. We besluiten maar gewoon te gaan rijden en dan maar te zien waar we zo ongeveer 3 uur in de middag zijn en dan een camping te gaan zoeken. De route bekijkend, weet ik eigenlijk niet eens zeker of we Portugal wel gaan verlaten vandaag, omdat we nogal een stuk door dit mooie land moeten voordat we Spanje bereiken. De eerste uurtjes schieten we weinig op. TomTom mag geen gebruik maken van tolwegen, dus rijden we tot vervelens toe over de kleinste weggetjes en door heel veel plaatsjes. Net als het te begint te vervelen krijgen we ook wel zin in iets. Dus rijden we een middelgrote plaats in op zoek naar een terrasje, want het is prachtig zomerweer. Het terrasje vinden we niet, maar wel een groot P-terrein, met een supermarkt. Maja weet inmiddels aardig in te schatten (goh, hoe zou dat nu komen?) dat er vast wel een koffiehoek in zo'n supermarkt te vinden is. Dat blijkt ook zo te zijn. Er zit al een jong stelletje en een oude man staat er ook. Wij lopen naar die hoek toe en kijken in de vitrine wat er zoal bij de koffie kan. Begint die oude man toch te zweren alsof de wereld ervan af hangt. Praten als brugman en drukt voor ons op een knop. Komt de juffrouw aanlopen en vraagt iets aan die man. Hij gebaart druk pratend dat wij aan de beurt zijn en wij knikken hem vriendelijk toe als dank voor de hulp. Hij blijft druk gebarend praten als een dorpsgek en wij lachen er maar wat om en bestellen de koffie met wat lekkers. Hij blijft intussen druk praten en gebaren, al is het nu gewoon naar iedereen en niemand. Terwijl wij aan een tafel zitten komt er nog een meneer koffie bestellen. Ook die wordt 'slachtoffer' en we zien dat ook hij druk toegesproken wordt. Hij negeert de dorpsgek dan wel compleet, maar kan op een gegeven moment toch een lichte glimlach niet onderdrukken. Komen er een stel jongelui aan met magnetron-bakjes uit de supermarkt aan, doen dat om de beurt in de beschikbare magnetron om het daar op te eten (idee Martzen?). De dorpsgek heeft de grootste lol in zichzelf, nog steeds druk gebarend luidkeels pratend. Doet net of hij een van de meisjes een schop onder de kont geeft en lacht enorm om zichzelf en wij schieten daarom ook weer in de lach. Wat heeft die man toch een lol met zichzelf.
Na de boodschapjes gaan we dan maar weer verder. We vervolgen de binnenweggetjes-route maar weer. Mooi hoor, prachtig! Alleen je bent er ook wel eens flauw van dat het maar niet opschiet met zo'n 30 km per uur gemiddeld. Hadden we de brommer ook wel kunnen pakken. Net op tijd komt er dan een snelweg en kunnen we weer eens planken. Sneller dan gedacht komen we in de buurt van de Spaanse grens. We besluiten maar eens te kijken waar we een camping kunnen vinden voor de nacht. Dan wel aan deze kant, dan wel aan de andere kant van de grens. Nou, dat lukt dus niet he. Noch de twee camping-apps op de mobiel, als de camping-kaart als google vinden een camping op de route hier in de buurt. Althans, natuurlijk zijn er genoeg campings, maar ze zijn allemaal gesloten. Ach, zullen we dan maar doorrijden en in het begin van de avond verder zoeken? Is goed. Dus maar weer gassen. Het is al donker als we de Spaanse grens over gaan. We steken weer de nodige tijd in het zoeken naar een camping, maar dat lukt dus nog steeds niet. We zijn door onze ervaring van een paar weken geleden ook niet meer zo doldriest als we anders wel waren geweest, dus besluiten maar weer door te rijden. Maja heeft zostraks ook al een stuk gereden en Max heeft toen wat uit kunnen rusten, dus gaan met die banaan. Het komt er dus op neer, dat we Spanje vannacht helemaal doorkruist hebben in het donker, niets van Spanje gezien in het licht. Zo gaan we de grens van Frankrijk over, nog steeds in het donker. Met zo nu en dan even een pauze voor koffie bij een hel verlicht brandstofstation, zelfs zo ver gaand dat een door pionnen afgezette P naast zo'n station, wel opgereden wordt maar dan tegen de eenrichtingverkeer in... We vermoeden dat deze P juist vanwege de beveiliging afgesloten wordt ‘s nachts, want er staan een aantal vrachtwagens, er is veel licht, er hangen overal camera's en er klinkt zowaar een muziekje over het terrein. Toch durven we niet samen te gaan slapen. Ik doe hier weer een half-uur tukje op bed onder het wakend oog van Maja en gaan vervolgens weer verder na een vruchteloze campingzoekactie. Het is inmiddels 7:45 (en dus vrijdag 20 januari) en Maja wil heel graag naar een camping. Dus bij Biarritz kijken we nogmaals op de mobiele apps of we hier wat kunnen vinden. En ja hoor, gelukkig, er worden een stuk of vier campings aangegeven die open zouden moeten zijn volgens de gegevens van ACSI. Maar als ik dan voor de zekerheid op hun website kijk, blijken ze allemaal dicht te zijn. Op 1 na. We besluiten daar dan maar heen te rijden, blij dat we een gevonden hebben waar we kunnen rusten onder het toeziend oog van de campingbeveiligers. We kunnen er volgens TomTom binnen 20 minuten zijn (plaatsje heet Bidart en ligt aan de branding van de oceaan) dus hoppa! Inmiddels licht geworden komen we bij de camping aan....dicht. Het stikt hier van de campings, maar wat we ook bezoeken, we hebben er wel 83 gehad, allemaal dicht. Uiteindelijk rijden we langs een Campanile-hotel en besluiten hier een kamer te nemen voor 1 dag en 2 slaapmomenten, vanmiddag en de volgende nacht. Voor 38 euri is dat wel te doen en het voorkomen van stress is ook wat waard. Hier zetten we de camper op een beveiligde P vlak voor het hotel en betrekken onze slaapkamer, die ongeveer even luxe is als de gemiddelde gevangeniscel in Nederland, maar goed, we slapen een paar uur. Ik typ deze blog na wakker worden en dan zien we wel weer. Morgen verder!

Tot later maar weer lieve volgers, dank voor jullie aandacht, geduld, lieve reacties tot nu toe.
Dikke kus en knuffel!