bij Mom and Maurice
Woensdagmorgen vroeg (wat je dan ook maar bij vroeg voorstelt, voor ons was het vroeg). We hadden besloten om nog een tussenstop te maken tussen Barcelona en Orihuela. Ik had een camping gevonden in Cullera, een toeristisch stadje aan de kust. Dus het vizier hierop. Onderweg werden we belaagd door enorme winden (nee, niet die, maar die). De camper schudde ongelooflijk heen en weer. Ik kon mezelf niet tegenhouden de opmerking te maken: 'Stel dat we Collin zouden moeten bellen dat de camper omgewaaid is'. Dat om een indruk te geven hoe hard het waaide tussen de bergen in. Voor de rest erg veel sinaasappelvelden, zowel vlak als op de trappen van de bergen. Mooi gezicht! Aangekomen in Cullera eerst maar even tanken voordat we de camping op gaan zoeken. Geen zelfbediening hier, keurig bediend en nog goedkoper ook. Dan op naar de camping, maar omdat er twee caches liggen onderweg die eerst nog maar even oppakken. Dan kom je wel in de drukke toeristische hoek hoor! Heel veel appartementencomplexen, we hoeven jullie niet veel te vertellen, jullie weten vast hoe dat eruit ziet. Gewoon VEEL. Gebouwen dan he! Niet mensen, niet auto´s, zo dood als een pier. Het woord ´spookstad´ komt bij ons op. De caches zijn snel gevonden. Hoe kan je dat in hemelsnaam doen als het zomers vol is met mugglers (mensen die je activiteiten kunnen ontdekken)? Nou goed, niet ons probleem dus, er is geen mens noch hond, dus ook geen mugglers. Vrijuit loggen dan maar! Op naar de camping na twee aanwezige caches. . . . . . .
Maja:' We zitten nog maar twee uur van mam vandaan, zullen we doorrijden?' Dus mam gebeld of dat schikt. En of het schikt! Ze schiet in tranen als ze hoort dat we al komen. Dus we gaan maar verder naar Orihuela. Daar rond 19 uur aangekomen. Veel bijpraten die avond. Mom had al veel voorbereid voor de komende dagen. Dus werden we ook inwendig behoorlijk verwend. Scottish eggs, zelfgemaakte quich, saucijzenbroodjes kwamen heel welkom op ons af. Ik kon de HMMMMMM´s herhaaldelijk niet onderdrukken, zo lekker! Daarna lekker douchen en lekker slapen.
Donderdag de 22e.
Heerlijk geslapen. Ik krijg een kop heerljke thee op bed, wat een verwennerij! Jammer genoeg zegt ze erbij dat ik er maar beter niet aan kan wennen. Helaas, pindak... Die ochtend staat een bezoek aan de Carrefour op het programma. Natuurlijk niet nadat we een ontbijtje verorberd hadden. Ons wordt natuurlijk ook honderduit verteld over alles in de omgeving door Maurie. Wat een aardige man is dat toch. Zo gastvrij, niets is teveel. In de Carrefour kijken we de ogen uit. Wat een grote supermarkt is dat zeg! Onze supermarkten doen hun naam beslist geen eer aan. Wat is daar nou ´super´ aan? Gewoon een levensmiddelenwinkel. Dit is pas een ´super´markt! Zoveel kan je daar krijgen! Vooral op de visafdeling kijk je je ogen uit, of het leeft nog of het wordt ter plaatse gefileerd. Tot aan tv´s en multimedia aan toe. Ook nog een aantal boodschappen gedaan. Daarna naar huis voor lunch. Een joekel van een ham die eerst gekookt is en daarna gekruid de oven in gaat, om je vingers bij op te eten. Natuurlijk boven op het dakterras waar het inmiddels 22 graden is, wat heerlijk die zon, het voelt wel heel erg raar dat het al bijna kerst is met dit weer.
In de middag lenen we de auto van Maurie en gaan op pad om wat caches te pakken die er in de buurt voldoende lijken te liggen.
Om een lang verhaal kort te maken, we hebben er twee niet gevonden, vermoedelijk weggehaald door de eigenaar. De andere vijf waren verstopt op erg mooie, bijzonder, absurde plekjes. De laatste zelfs midden op een rotonde, daar stond een geweldige grote stier op van ijzer en in zijn neus zat dus de cache verstopt. We verbaasden ons er over dat dit hier zomaar mag, met gevaar voor eigen leven zo oversteken naar een rotonde en echt aangegaapt worden van wat doen die mensen zo midden op een rotonde.
Inmiddels in 1 keer donker en we besluiten om terug te gaan waar ons eten al bijna klaar is, sheperds pie met bloemkool in kaassaus uit de oven, als dessert had Maurie hele leuke ijsjes gekocht, ananasijs in een echte ananas, meloenijs in een halve kleine meloen en sinaasappelijs in een sinaasappel. Het zag er erg leuk uit en het smaakte ook nog eens geweldig. Er is geen ontkomen aan als we weer terug zijn moeten we echt op dieet :)
Vrijdag 23 dec. 2011
We hebben vannacht geslapen in de slaapkamer die boven op het terras gemaakt is. Het zou daar erg koud zijn volgens Mom and Maurie, nou, dat was het ook wel, maar onder de dekens was het best te doen. Mom had wel een emmer klaargezet om te kunnen P... omdat we anders naar beneden zouden moeten en Kenny aan zou slaan als we binnen zouden komen. Langzaam aan in de kleren en ontbijt en dan met ons allen naar Torrevieja. Mooi winkelcentrum waar Max nog een nieuwe portemonnee heeft gescoord. Ook prachtige miniaturen in het centrum ivm kerst. Zie foto´s. Dan maar een kop koffie scoren en daarna kunnen we het niet laten om Mom en Maurie op sleeptouw te nemen om een paar caches te vinden. Er liggen drie stuks hier in de haven op een hele lange 1,5 km lange pier. Mom en Maurie haken na de eerste af om terug naar het terras te gaan voor nog een kop koffie, Maja haakt na de tweede af voor hetzelfde, daar de griep haar te pakken heeft en ze erg verkouden is, Max moet zo nodig wel naar het eind van de pier om de laatste te pakken.
Vanmiddag lekker geluierd, siesta, lezen en in de namiddag even naar de pub voor een biertje. Dan naar huis waar Mom heerlijk chinees eten klaar maakt met spareribs. Heeeeerlijk!
Hoe onwerkelijk voelt het dat het morgenavond kerstavond is, terwijl we hier volop zon hebben met heerlijke temperatuur, ondanks dat de temperatuur de komende dagen wat naar beneden gaat richting de 17 to 15 graden.
Wij wensen iedereen alvast een hele fijne kerst.
Thanks for reading, tot later!
De afgelopen vier dagen! (nou, twee dan...)
Positief verhaal :)
Hallo lieve schatten allemaal, ik heb besloten toch maar even blogje te schrijven over deze dag.
Natuurlijk blijft het allemaal nog malen en vooral de drive om de eerste de beste P weer op te rijden en mijn gevoel dat me maar niet losliet om naar die agenten toe te gaan houd me voortdurend bezig.
Het kan geen toeval zijn, zei zij die altijd met beide beentjes op deze aarde wil blijven staan ;)
Een geluk ook nog dat ze het niet in een vuilnisbak hebben gedeponeerd en daar wat afval overheen hebben gegooid, dan was het nooit meer boven water gekomen, tja mijn pasjes waren allemaal al geblokkeerd, dus heb ik niets aan, maar de pasfoto`s van mijn kids en van nog meer geliefden, evenals wat lieve briefjes van oa. Eva, Hans, Max die in mijn portemonnaie zaten waren er gewoon ook nog allemaal.
Ook de geotas met alle trackables (voor de leek: een leuke sleutelhanger met een ijzeren plaatje daaraan met een nummer die je in een cache kan stoppen en die dan door een geocacher mee wordt genomen en die dan weer in een andere cache stopt, dat logt op internet en dan kan je je trackable dus volgen welke reis hij maakt). Ik had er 1 gekregen van Collin voor mijn 50ste verjaardag en we hadden er zelf een paar gekocht met de bedoeling om die in Spanje te plaatsen en dan maar zien hoe ver ze zouden komen.
Door het wonder hadden we die tas ook weer en konden we vandaag gaan geocachen, anders was de lol er wel af geweest denk ik ...
Dus na een heerlijk ontbijt, buiten in het zonnetje, heerlijk temperatuurtje, het schrijven van het blog (ook verwerking voor onszelf) de telefoontjes naar Mark en Eva, de fietsen van de camper gehaald,
Dan maar op pad, jeetje ik zag er wel tegenop, ik ben geen fietser en het is hier best wel heuvelachtig, maar goed ik laat me natuurlijk niet kennen ;)
Wind goed tegen, maar al gauw komen we bij onze eerste cache, onderweg werden we wel vreemd aangekeken, volgens mij fietst hier bijna niemand, wat me ook niet verbaast ;)
Om een lang verhaal kort te maken, in totaal hebben we er 4 gevonden, in de derde hebben we een trackable achtergelaten die we zelf in een cache in nederland hadden gevonden en 1 van onszelf, ook een vingerhoedje met een delftsblauwe molen hebben we er in gestopt, leuk misschien voor een spanjaard die hem vandaag of morgen vindt!
De tweede lag aan de boulevard bij het strand, prachtig om daar te fietsen en te kijken naar de Middellandse zee die helblauw en rustig was.
Met de nodige capriolen op de fiets de camping weer bereikt, onderweg wel gelachen, we moesten echt hele gekke weggetjes in, bijna onbegaanbaar en niet te fietsen, om de grote snelweg te ontwijken, dat is ons dus gelukt, daar ik nu aan de koffie zit met een borrel er in en de lekkere speciaal voor ons gebakken koeken van Ruth (Merel).
We voelen ons goed, zijn blij dat we toch het verhaal hebben gepost en willen jullie bedanken voor de lieve reacties, hier op ons blog en de smsjes die we hebben gekregen!
Morgen lekker naar Barcelona, we zijn al gewaarschuwd door onze buurtjes hier, die gisteren zijn beroofd van een tas, We zijn op alles voorbereidt nu. We zijn voorzichtig geworden maar we willen ook weer niet paranoia worden, we gaan er van uit dat ze ons met rust laten nu en ons laten genieten van de rest van de vakantie... Positief blijven denken dus!!!
De bus vertrekt hier vanaf de camping en we gaan alle mooie bezienswaardigheden bekijken in Barcelona. We doen een dag of twee Barcelona en dan een rustdagje en denk dat we donderdag vertrekken naar Orihuela, naar mijn moeder en Maurie waar we de kerst gaan doorbrengen.
We verheugen ons er erg op!!!
Dikke kus en knuf, ook van Max
shaking!
Voorwoord.
Het navolgende verhaal is schokkend, zeker voor familie. Wees niet ongerust, wij zijn gezond, mankeren niets, ons is niets lijfelijks overkomen. Dat we een verhaalverzonnen hebben onder de titel 'non-bereikbaarheid Maja', werd ingegeven door een aantal overwegingen. Ten eerste willen we niemand ongerust maken. Zeker Mark, Eva en Collin niet.En alle anderen natuurlijk net zo min. Daarnaast hebben we even tijd nodig om het gebeurde zelf te verwerken. Dit gaat niet in koude kleren zitten. Vervolgens hebben wezelf tijd nodig om het verhaal te reproduceren. Wat is er eigenlijk gebeurd? Dat was de vraag die ons bezig hield. Vanmorgen kwam het laatste puzzlestukje.
Vanmorgen was het ook het moment dat het tijd werd voor een blog te schrijven. Zonder laptop…dan maar bij de receptie op de pc. Ik wist niet wat ik zou schrijven. Dat zou een saai verhaal worden.Want we hebben alleen maar gereden tot het punt waar we gistermiddag aan gekomen zijn. 'Of wil je het verhaal er wel op zetten?' vraagt Maja mij. Ik kijk bedenkelijk.De motivatie om het niet te doen blijft nog recht overeind staan. 'Jij kent je kids beter dan ik schat'. 'Toch, jouw nuchterheid zit ook wel in jouw kids. Als je het vertelt,dan zullen ze schrikken, maar als je ook vertelt dat we geleerd hebben, het niet weer zo doen, dan zullen ze misschien een nacht niet slapen, maar dan zullen ook zij wel weer overgaan op de dagelijkse bezigheden. Maar je moet ze eerst wel bellen voordat we het online zetten.' En zo geschiedde.
Wij zijn dus vertrokken bij Yvonne. De reis ging zo voorspoedig en lekker, dat we in de loop van donderdag, tegen het midden van de middag, besloten om door te rijden.Als we (ik) dan te vermoeid raakte(n), zouden we wel even een paar uurtjes gaan tukken en dan weer verder trekken. Het weer lokte ook niet om te stoppen. Veel wind ruktconstant aan de camper, veel regen onderweg. Gelukkig rookt Maja, dat is een reden voor de nodige stops. Bijkomend voordeel daarvan is dat er dan ook geP'd kan worden ;-).TomTom leidt ons de weg richting Barcelona. Het gaat als een speer. In de namiddag tijdens een pauze zet Maja een bakkie en ga ik even op de bank liggen met de ogen dicht.Dat geeft weer energie om door te rijden. Lekker! Barcelona lokt en alles gaat als een speer. No problems. Ik voel me zo fit als een hoentje dus ik hou het stuur nogvast en de voet op het gaspedaal.
Vrijdag 16 dec 2011
00:00 uur op de klok van TomTom. We rijden nog steeds op de Route Soleil richting Spanje. We zijn Dijon al voorbij en Lyon ligt nogver voor ons, bijna op de helft van die twee.Eerder op de avond hadden we dus al besloten om door te rijden en als ik moe werd, even te gaan staan op een grote P om een tukje tedoen en dan weer verder te rijden. Alhoewel ik nog niet echt heel erg slaperig of moe was, zei ik tegen Maja, die toch al welwat begon te knipperen: 'Zullen we zometeen dan maar even gaan slapen?' 'Da's goed ja' antwoordde ze. De eerstvolgende P was een heel grote, in het lichtalsof het hier anders altijd criminaliteit zou zijn. Met supermarkt, hotel, restaurant, tankstation en een hele batterij aanvrachtwagens, gewone personenauto's, busjes en ook campers die er stonden. Dus leek dit alles behalve onveilig. We konden kiezen waar we wilden gaanstaan. Dichtbij het hotel en restaurant dan maar. Plaats: Chalon-sur-Saone.Eenmaal neergezet begin ik direct de boel maar slaapklaar te maken. Voordeuren op slot, controle daarop (dat is iets wat standaard in mij zit, check, check,dubbel check!), bed klaarmaken, deken zat al tussen de voorcabine en de salon in vanwege de kou die daarvandaan naar voren kwam onder het rijden. En zo maar gaanslapen. Maar niet voor de achterdeur ook op slot is gedaan. Maja en ik deden dat bijna tegelijk haha, twee zielen één gedachte. En dan plat. Wel vrij snel in slaapgevallen, maar toch ook waakzaam. Dat zit óók in mij. In zo'n situatie altijd waakzaam. Om 5 uur word ik wakker. Lawaai van de wind die nog altijd hard waait,van vrachtverkeer op de A6 houdt mij eigenlijk wakker en toch ben ik ook nog wel wat dommelig. Ik overweeg in mijzelf om op te staan, de broek aan te trekken enMaja te laten liggen en weg te rijden. Zo wakker voel ik me al wel. Ik twijfel en blijf toch liggen. Om kwart voor 6 moet Maja naar de wc, beiden klaarwakker dus.Ze komt weer naast me liggen, kruipt lekker tegen mij aan en zegt: ' Of mag ik niet tegen je aan komen liggen' 'Tuurlijk wel liefje, kom maar lekker bij me'.
Om een uur of zes lijkt het wel of de wind weer aanhaalt. De camper gaat wat heen en weer. Dan ineens hoor ik iets wat mijn oren doen spitsen. 'Wat was dat?' zei ik.Maja hoorde het ook. 'O god, politie' zegt ze, en we wachten nog even af wat er verder gaat gebeuren. Dan zien we ineens een zaklamp naar binnen schijnen,het schijnsel zien we beiden op de achterraam boven het keukentje. Dan wat gemorrel aan de deur. Opeens vliegt die open, Maja ziet zijn gezicht en dat hij 1 stap naarbinnen doet en met een graai van zijn arm wordt Maja's tas van het aanrecht gegristen krijgt de deur een klap. Dicht. Binnen no time spring ik over Maja heen gooi de deur open, spring naar buiten toe, kijk om me heen. Waar in godsnaam is hij? Dan opeensscheurt er een auto weg. Ik kijk direct naar de nummerplaat. Afgeplakt. SHIT! K$%! GO#$%rd*&*e! Weg is ie! Maja ziet binnen schootsafstand een vrachtwagenchauffeuraankleden in zijn cabine. Die heeft natuurlijk niets gezien want neemt geen actie. Er ontvallen mij nog een paar rare woorden in mijzelf. Ik kan mezelf wel voor de kopslaan dat ik er niet uit ben gesprongen toen ik de camper voelde wiebelen en dat vreemde geluid hoorde.
'Wat is er weg?' is de vraag die opkomt. 'Wat is er gebeurd?'
Dan begint de schrik pas. Ik scheur de deken tussen de cabine en de salon weg. Ik zie dat de passagiersdeur open geweest is. Hij is half dichtgedrukt. Ik weet zeker datdie op slot zat. Wat is er weg? SHIT, de laptop, de camera en de geotas zijn weg. Hoe is het mogelijk? Die lagen onder de deken achter Maja’s stoel, net onder de rand van het bed, aan de kant waar ik lag. Hij is dus binnen geweest, heeft opde stoel gehangen. Hij is op 25 cm afstand van mij geweest! Zonder dat ik het gemerkt heb! Die gewaarwording is heel vreemd. Het dashboardkastje staat open. Wat is er nogmeer weg? Zit mijn portemonnee nog in het krat? Ja, gelukkig, die zat onderin, heeft hij niet gezien zo snel, zat ook nog een best bedrag in...Maar...SHIT...hij heeft welMaja's tas meegejat met haar portemonnee, haar rijbewijs, dure pen die ze gekregen heeft voor haar verjaardag, IDkaart, pasfoto's van de kinderen, twee pakjes sigaretten, de fles parfum, zo goed als vol omdat ze die ook gekregen had en zo nog meer van dat 'waardeloze' waardevolle spul. En haar telefoon natuurlijk.Alweer SHIT, daar hadden we net vorige week een buitenland internet abonnement op afgesloten om onderweg te kunnen internetten op telefoons en laptop. Helaas...Alles op slot en gewoon met een loper alle deuren opengemaakt, niets is er vernield en dat kon ook niet in die korte tijd. Onvoorstelbaar en toch gebeurd.
OK, ik begin mijn verstand weer een beetje bij elkaar te rapen in de schrik van dat moment. We moeten de ANWB bellen voor hulp, misschien kunnen zij contact opnemen metpolitie, omdat wij beiden geen woord Frans spreken...pasjes moeten geblokkeerd worden. Al weer zo'n gedachte van mij: wat stom dat ik de data van alle belangrijke paperassenniet geupdate heb bij RABO INTERHELP. OK, dan maar zelf doen. ANWB kan mij niet helpen met de politie, die moet ik zelf bellen, dat is nodig voor de verzekering.Pasjes blokkeren kan RABO Interhelp niet voor mij doen omdat zij de gegevens niet hebben. Ze geven mij wel de nummers. Na heel veel telefoontjes is dat allemaalgeregeld. De politie gebeld en duidelijk gemaakt in het Engels wat en waar het gebeurd is. Ze komen eraan, wordt mij beloofd. Inmiddels is het al wel een uurtje verder.
Maja zegt:'Potverdorie, weet je wat nog het ergste is? Ze hebben mijn AH- bonus pasje ook nog'. Ja, relativeren met humor zit wel in haar, maar toch is ze wel van slag. Wegrappen er maar wat op door.
We ruimen het bed maar op terwijl we moeten wachten op de politie en nemen ook maar een kop koffie om bij te komen van de eerste schrik.De politie komt dan ook met een half uurtje. Na een korte uitleg moeten we hen maar volgen naar het bureau, om de papierboel klaar te maken. Oh wat balen we,maar we realiseren ons ook dat het maar materie is, we leven nog en gelukkig zat niet al het geld in haar tas. Dat hadden we met opzet al over drie plaatsen verdeeld. Van de 500euri had juist Maja al het een en ander uit haar portemonneebetaald, dus we schatten dat er nog zo'n 300 euri in gezeten moet hebben.
Op het bureau aangekomen loopt Maja met een politie agent op naar de deur en zegt:'How stupid are we?' Antwoord:'No No No! Absolutely not! The last three weeks thishappens every night!' Toch blijven we onszelf verwijten dat we nooit op deze P hadden moeten gaan staan, ook de hele dag lang nog. Gewoon STOM, er wordt zoveel voorgewaarschuwd! Het opmaken van het proces verbaal duurt even, ook vanwege de bar slechte communicatie. Waarom spreken die Fransen toch geen woord Engels? Dan wordt mij devraag gesteld of ik de groene kaart en autopapieren ook heb. Ik had er al naar gezocht maar kon ze niet vinden. Waar heb ik die toch verstopt? We gaan samen naar de camperen keren alle kastjes binnenste buiten. Niet te vinden. Heb ik hem dan wel meegenomen? Ik begin ernstig aan mezelf te twijfelen. Inderdaad, vlak voor vertrek kwam ikerachter dat mijn flikkertasje bijna zou vergeten. Stond dus nog in de boekenkast in de gang...Maar, ga ik bij mezelf na, toen heb ik hem toch gepakt? Of toch niet?Ik besluit om de oppas te bellen met de vraag of zij in de boekenkast kan kijken. Zij neemt niet op, dus die vraag blijft open. K#%! Weet ik nog niets. STOM! Dan komt ereen agent ons ophalen omdat het te lang duurt. Ze maken het rapport wel zonder op. Weer een half uur later is het klaar en na de nodige handtekeningen kunnen we onze wegnaar Spanje weer vervolgen. Dat doen we dan ook maar.
Onderweg vraagt Maja mij toch T-Mobile nog maar eens te bellen om te controleren of haar nummer is geblokkeerd en te proberen internet op die van mij te krijgen.Dus de eerstvolgende P rijden we op. De schrik zit er nog steeds wel in, met name ook omdat je je realiseert wat er allemaal had kunnen gebeuren als ik WEL een halve minuuteerder uit bed was gesprongen om te kijken wat er aan de hand was. Niet aan denken en toch doe je het. En ik verwijt mezelf dat ik het niet gedaan heb, ondanks de wetenschapdat het beter is zo. Koffie. En T-Mobile bellen. Ik zit op de bank en kijk naar buiten. Ik zie een aantal agenten staan aan de rand van de P. Ze lopen wat in de berm te kijken.Maja:'Gatver...misschien ligt er wel een lijk...' Dan komen er ook wat mensen van de wegeninspectie bij. Die lopen even later weer weg. Maja is nooit zo doldriest als zenu is. Ze heeft de onbeschrijfelijke behoefte om naar de agenten te lopen en te vragen of het een gestolen auto is, waar ze bij staan. Ze denkt dat hetmisschien wel de auto is van de berovers, het laat haar niet los en het blijft maar malen, dus ze besluit er toch heen te gaan.Ze zal haar jas pakken....SHIT...ook weg! Lag ook voor in de cabine, niets van waarde er in overigens.Dan maar mijn vest aan. De vrouwelijke agente bijt haar eerst iets toe in het Frans, als Maja vraagt of het een stolen car is. De agenten reageren ietwat geirriteerdvan waarom wil u dat weten.Maja probeert in het Engels duidelijk te maken dat we zijn beroofd vanmorgen, en dat dat misschien wel de auto is waar de berovers in hebben gezeten, ze vind het zelf eigenlijk een belachelijke gedachte,dat lukt waarachtig en de agente wenkt met haar vinger: meekomen! Ze lopen naar het benzinestation, daar haalt de agente deweginspecteurs vandaan die daar waren gaan eten en na heel wat gebrabbel in het Frans lopen ze naar hun auto. Daar wordt het schuifluik open gegooid en....Maja schiet vol van emotie,want daar ligt haar tas, haar jas, de geotas. Ze zegt: 'the money will be gone...' En dat is ook zo. Het is 1 chaos in de tas, alles is uit haar tas geweest,make up tas binnenste buiten gekeerd, alle pasjes liggen onder in de tas.OOk mijn flikkertasje hadden ze in Maja haar tas gestopt, ook alles er uit.(dus niet vergeten mee te nemen, die is uit het handschoenenkastje gejat). Bankpasjes zijn er nog, ID kaart, rijbewijs, foto's, AH-bonuspasje, alles zit er nog in, alleen het geld is weg en detelefoon. Je zou verwachten dat ze de laptop en de camera ook achtergelaten zouden hebben, maar die liggen dus net niet achter dat luik. En uit mijn tasje zijn de kentekenpapieren van de camper van Collin en hoogstwaarschijnlijk ook mijn kentekenpapieren van mijn bus weg.De “geotas”, zo genoemd door ons vanwege het doel, nl de spullen voor onze nieuwe hobby, geocaching. Het is een rugtas en er zaten allemaal gadgets in, net aangeschafte dingen voor de hobby. Helemaal op de kop geweest, een puinhoop! Maar gelukkig zijn de dingen met emotionele waarde terug. Een dure Maglite zaklamp is natuurlijk wel weg. Maja vraagt waar ze het gevonden hebben, het lag dus gewoon uit een auto gegooid langs de weg, langs de route du soleil en die auto waar die agenten bij stonden had erdus niets mee te maken.
Hoe is het toch mogelijk, vragen wij ons de hele dag al af, dat we stopten op de eerstvolgende P, Maja ging informeren bij de agenten en de bezittingen met emotionelewaarde er nog zijn?
De hele dag zijn we eigenlijk van slag. Het weer werkt niet echt mee, het blijft stormen en regenen. om 14:30 zeg ik:' We kunnen nu een paar dingen doen: een camping zoekenvoor het donker is, doorrijden en straks wat eten, dan een tukje doen op een P en om een uur of 12 in de nacht verder rijden (dit soort dingen gebeuren toch tussen 0:00 en 6:00 uur)of hetzelfde doen als gisteravond. Het zou wel toeval zijn als het ons een tweede keer zou gebeuren ;-). We stellen het besluit uit en rijden eerst maar door.Ergens onderweg zegt Maja: 'Niets tegen iemand zeggen hoor. Ik wil niet dat Eva en Mark en Collin of wie dan ook ongerust worden. Dat worden ze zeker als ik dit vertel.'
Zo gezegd zo gedaan. Even later spreek ik mijn gedachten uit:'En als ze nu contact met je zoeken door je te bellen? En de blogs dan die we niet kunnen plaatsen omdat jij internet op jouw telefoon had? En degenen dan die niets meer van je vernemen omdat je geen Wordfeud meer speelt en geen mailtjes meer leest en beantwoord?' Maja is niet voor ééngat te vangen en heeft de oplossing voor handen: 'schrijf maar een blog dat ik mijn telefoon kwijt ben, laten liggen in een restaurant of zo.' Dat is iets wat iedereen kanoverkomen en maakt hen niet ongerust. Ook hiervoor geldt: zo gezegd zo gedaan. De blog zal later volgen en gepost worden.Op mijn iPhone dan maar, zo lang zal de blog niet worden.
Om een uur of 16 zegt Maja: 'Zullen we toch maar een camping zoeken?' Het begint als een cliche te klinken, maar ook hier geldt weer voor: Zo gezegd zo gedaan.En zo belanden we op een camping nabij Nimes.
Als het goed donker is geworden, de camper nachtklaar is, komt de vraag bij mij voor de zoveelste keer boven: hoe heeft de zaklamp toch geschenen zo ik (wij) hem gezien hebben?
'Doe jij die lampen eens uit schat' zeg ik tegen Maja, terwijl ik de anderen uit doe. Ik loop naar buiten en schijn met de zaklamp langs en door de kieren die ik kan ontdekken.Maja doet hetzelfde terwijl ik binnen sta te kijken. Ik snap er niets van, ik heb toch iets anders gezien dan het schijnsel dat door dan kleine kiertje onder het keukenraamkomt?! De kegel van de zaklamp was zó duidelijk zichtbaar, alsof het van binnen kwam...maar dat kan niet. Het blijft voor mij een vraagstuk, maar we besluiten samen tedenken dat het echt van achter de camper is binnen gekomen.
We besluiten toch maar om Collin te bellen en het verhaal te doen. Ook hij lijkt geschrokken.
'Zullen we anders vannacht maar eens boven (deze camper heeft ook een slaapgedeelte boven de cabine, red.) gaan slapen?' vraagt Maja mij. 'Da's goed schat', wetende dat zij zich dan veiligervoelt, misschien ook wel om flashbacks te voorkomen als we weer op de dinette slapen. Dus we proppen ons in de ruimte waar TMI-verhalen (To Much Information, meestalwordt deze term gebezigd als het om seks gaat, red.) niet zullen ontstaan.
Zaterdag 17-12-2011
Ondanks de heftige dag gister, hebben we redelijk goed geslapen, zonder flashbacks.
We doen wat broodjes in de oven en ontbijten lekker terwijl de zon opkomt en er hier en daar een veeg bewolking hangt. Heerlijk, geen regen meer, en het is ook niet zo winderig meer. We hebben nog een 5 uur te rijden om Barcelona te bereiken, de campinghebben we al uitgezocht en in Tomtom gezet. Gelukkig heeft ie die niet gezien, denken we beiden tegelijk. Het gebeuren van gister gaat de hele dag nog door ons heen. We verwerken het individueel en samen door zo nu en dan ons ongeloofover hoe het is gebeurd te bepraten. De wind giert nog over zuid-Frankrijk en rukt constant aan de camper. Het is niet te doen om hem recht te houden, maar gelukkig kan ikhem wel op de rijbaan houden. Zo gaan we met een goed gangetje richting Spanje, weer met de nodige welkome stops. Vlak voor 16 uur bereiken we de camping. We moeten nog evenwachten omdat de siesta nog net niet voorbij is. Maar om 16uur kunnen we inchecken. We krijgen een plaatsje toegewezen en verwonderen ons er nog om hoe druk het hier is.Dan eindelijk een plaatsje voor een paar nachten. De luifel maar uit! Stoelen naar buiten, alles klaarmaken voor een iets langer verblijf, we willen immers Barcelona verkennenen geocachen! Nog even een paar boodschappen doen, dan ook mee'genieten' van het schrille lawaaierige gezang in de kantine naast de campingsupermarkt, omdat daar kerstfeest gevierd wordtvoor de kinderen door het animatieteam, pff wat een snerpend geluid in de oren! 'thuis' aangekomen maakt Maja lekkere pasta klaar. Daarna lezen, moe, voldaan en tochook nog met verwondering, shock, vragen enz. Om een uur of 23 ons bedje beneden maar weer klaargemaakt. Het is hier wel veilig, zoveel bewaking, het moet kunnen. We vallen snel in slaap.
Zondag 18-12-2011, 3 uur.
Ik word wakker. Klaarwakker. Even later hoor ik een geluid in de cabine en mijn hart gaat van de 1e naar de 6e versnelling in mijn keel. Het zal toch niet? denk ik. Ik moetalle moed verzamelen om de deken tussen cabine en salon weg te halen (heeeeel voorzichtig) om te kijken wat er is. Niets. En het is weer stil. Potverdorie, denk ik, ik wil geen spoken zien hoor, en ik leg mijweer neder. Even later hoor ik dat geluid weer. K&^, wat is dat toch? Na zoveel keer die tik te hebben gehoord, hoor ik na de tik ook een beetje een blaas-geluid. Ik realiseerme dat het de boiler is die steeds aanslaat. Pfff, wat kan je je toch ongerust maken om niets...en wat heeft zo'n ervaring een impact...
Om een uur of half 8 worden we wakker. Al redelijk snel gaan we eruit, Maja moet immers ff roken en koffie en thee voor mij?! Ik lig nog even zo op mijn rug, kijk nog evenrichting de keuken, krijg een ingeving...G*%$@&*d$mme! Hoe is het mogelijk?! Is het mogelijk??? Het zal toch niet? 'Wil jij mij de zaklamp eens geven schat?' vraag ik Maja.'Wat wil je dan?' en geeft me de zaklamp. Ik schuif de deken tussen cabine en salon een heel klein beetje opzij, doe de zaklamp er tussendoor naar de cabine en schijn richtingkeuken. 'D'at heb ik gezien!!!' en ik realiseer me nu dat de laatste prangende vraag is opgelost. Maja bevestigt mij dat ook zij dit beeld heeft gezien. Dit schijnsel geeftde kegel van de lichtstraal van de lamp precies zo weer zoals het die nacht was. Die vent heeft dus de brutaliteit gehad om de deken vanuit de cabine, zittend met zijnknieen op de bijrijdersstoel, opzij te schuiven, de zaklamp naar binnen te schijnen en zo de tas van Maja op het aanrecht te spotten. Er gaan weer een paar heel rare woordendoor mijn kop. Wat verwijt ik mezelf dat ik dat met toen niet gerealiseerd heb, dat ik niet in de gaten heb gehad dat die vent binnen was. Ik heb weer zulke tegenstrijdigegevoelens over mijn eigen opstelling! Had ik maar... Nee, gelukkig heb ik niet...misschien had ik dan wel een kogel in mijn lijf gekregen. Toch blijft het knagen....
We moeten ons maar richten op onze leuke plannen. Vanmiddag maar geocachen op de fiets, er liggen hier veel in de buurt. Maar kijken of het wat wordt. Deze blog neemt de nodigetijd. Intussen is het al begin middag en we zijn nog niet weg. Zometeen maar klaarmaken voor vertrek...
Hier ben ik nog even (Maja) Ik voel me goed en ben niet van plan de vakantie te laten verpesten, ok het heeft een geweldige impact en net toen ik het Mark vertelde aan de telefoon dan merkik ook dat mijn stem trilt en dat ik me nog een beetje shaky voel, het heeft even tijd nodig, hopelijk binnen een paar dagen dat het een boze droom lijkt en we dit achter ons kunnen laten!
Aanvulling achteraf: We hebben gegoogled op overvallen op campers, omdat we het nog steeds zo onvoorstelbaar vinden dat we niets gemerkt hebben van de binnenkomst van die vent. Hij heeft absoluut iets van een loper o.i.d. gehad om de deuren open te krijgen. Er is niet veel te vinden zo snel, maar we hebben wel ergens op een forum gelezen dat oudere Dethleff’s gemakkelijk open te krijgen zijn met slechts een schroevendraaier… die schrijver had daar ook ervaring mee en heeft ernaar geinformeerd of dat kon, en dat blijkt inderdaad mogelijk…. Weten we nu uit eigen ervaring.
Non-bereikbaarheid Maja
de verkenning
Welke dag is het vandaag? Hoe laat is het? Typische vakantie-vragen. Je bent niet meer bij de tijd. De plaats waar je bent is op dit moment nog wel duidelijk, ik zit nu tegenover Yvonne in haar huisje te bloggen. Even terug in de tijd dus.
Maandag alles in de camper gepakt wat er nog niet in stond. Dinsdagmorgen start met noodweer. Veel wind en regen. Die nacht was het ook al tekeer gegaan. De schutting die dan nog stond, stond toen niet meer. Mark, succes met overeind zetten!
Dinsdagmorgen dus de allerlaatste zaken door de regen naar de camper gesleept. Ach, het is vakantie, dan kijk je niet meer zo naar het weer toch? Maar het mocht van mij wel wat droger eigenlijk. Had ik alles klaar, werd het droog...
Klaar voor vertrek? Yep! De ouwe buurtjes naast ons zwaaien ons enthousiast uit. Eerst maar even tanken, dan weten we in de analen op te nemen wat we aan ons milieu hebben gedaan. Ik had hem vol, schiet me te binnen dat ik mijn cachehoed ben vergeten. Dat kan natuurlijk niet. Dus terug. Ach, maakt voor de route niet veel uit. Mark en Eva blijven toch wel geduldig door de TomTom op ons inpraten. 'Moeke, reeechts!' En dat terwijl IK achter het stuur zit! Ik besluit dat ik elk commando zelf zal beoordelen op correctheid en het al dan niet zal opvolgen.
Kloteweer, maar Maja heeft gezien dat het buiten Friesland beter zal worden. 'We moeten zien dat we als de donder Friesland uit komen' . Op weg dus. En ja hoor, Zwolle een eind voorbij wordt het droger en waarempel zien we de zon tussen de wolken door verschijnen. Hij doet zijn best!
Ik vraag Maja of we ook een bakkie moeten maken. 'Ja, hoe dan? Onder het rijden kan niet toch?' Tuurlijk wel schat, hebben we in de VW-bus ook al eens gedaan, in de 12Volt waterkoker toch. Duurt ff, maar dan heb je wel wat. Maar hoe krijgen we dat voormekaar? Maar even een stop voor een pafke voor Maja. Ik pak haar de waterkoker en we gaan weer. Ze vult hem met water en ja hoor, ze kan hem niet vasthouden en laat hem direct kletteren in de box met proviand. Ik lach me een deuk, Maja niet.... De campingboeken nat, de rest in het krat is eigenlijk allemaal in plastic verpakt dus geen ramp. Dus nieuwe poging. Die gaat de zelfde weg...ik lach maar niet meer hardop, dat is nu niet meer gezond. Volgende P maar stoppen en pannetje op het gas, snel en doeltreffend. De waterkoker verdwijnt in de kast en komt er niet meer uit.
Later op de rit is het weer zoveel beter, dat Maja me vraagt of we ook nog even een cache gaan zoeken. Zo gezegd zo gedaan. O, we zijn hem al voorbij. Kennelijk ligt die op de weg naast de snelweg, de afslag al voorbij. Later pakken we wel een ander. Een leuke is die boven op een wildviaduct. Het is even omrijden vanaf de snelweg, maar als we dan met de camper onder het wildviaduct staan, is het de vraag hoe we nu bovenop komen. Er moet een fietspad zijn, maar dat wordt me te ingewikkeld. 'Ga je mee of ga ik alleen?' vraag ik mijn liefje. 'Ik ga mee natuurlijk' Goed, de stoute schoenen aan en klauteren dan maar. Langs de helling van het viaduct naar boven. Er is een spoor van voorgangers dus dat volgen we maar. Boven aangekomen staan we voor een hek. Het fietspad daar achter. Ja, en nu? Ik besluit maar te gaan klimmen, dat is tenslotte de kortste weg. 'Ja maar je moet ook terug he!' zegt Maja, de steile klim aanschouwende. Maar ik zie wat zij niet ziet, een opstapje. Dus HUP, er overheen. De cache makkelijk te vinden en weer terug. (foto volgt) Even klauteren en ik kan mijn lief weer in de armen sluiten.
De volgende cache is mogelijk nog spannender. Die ligt in een bos. Onverharde wegen, maar dat is nog niet te zien op de kaart. We rijden erheen en dan zie ik een bord met 'einde verharde weg'. Ik besluit bij mezelf om goed op te letten hoe de toestand van de weg is. Die is goed begaanbaar, ondanks natuurlijik wel een aantal plassen te gaan. Maja wordt benauwder en benauwder. Het is een paar km het bos in. Maja krijgt het spookbenauwd. We komen voor een bocht en dat vertrouw ik niet meer. Als ik daar door ga, kom ik er niet meer uit. Dus keren maar. Dat gaat gemakkelijk op die plek. Even terug rijden en dan stoppen en verder lopen (400m) om de cache op te pakken. Vanwege de begaanbaarheid doe ik dat wel even alleen.
Daarna op naar St.Oedenrode, naar Yvonne. Mark en Eva zijn een beetje in de war, maar goed, zij zijn ook nog nooit bij Yvon geweest dus ik zal het hen niet kwalijk nemen. We vinden het wel zonder hun, al moeten we wel op een erf keren in het donker, beetje lastig maar gaat goed met Maja als navigator.
Woensdag saunadag bij Yvon, Thermea Son in Son en Breugel. We hebben instructies meegekregen om incognito te verschijnen. Dat gaat Maja maar moeilijk af. Al bij binnenkomst bij de receptie moet ze even hartelijk naar haar zus, die achter de bar staat, zwaaien. Maar de receptioniste merkt het gelukkig niet. We zijn nieuw, dus zij loopt even met ons mee. Ik ben wel in sauna's geweest waar je dan een rondleiding krijgt door het hele bedrijf. Nu gaat ze met ons mee naar de kleedkamer en legt van daar uit waar alles te vinden is.....Omgekleed komen we dan in de bar en maken kennis met Yvonne, die ons hartelijk welkom heet. Op de vraag waar iets is, krijgen we het aanbod van haar om ons rond te leiden. Ze probeert het eerst nog wel even af te schuiven op een collega, maar die laat van schrik het hele dienblad vallen. Ik kan me voorstellen dat Yvon dat niet gaat opruimen dus gaat ze ons voor voor de rondleiding. Daarna de koffie met warm appelgebak (gelukkig, die komt niet in de magnetron, maar in de oven). Heerlijk begin. Om half een heb ik een heerlijke massage op een waterbed. (Ja, laat je fantasie maar gaan). De hele dag genoten van de saunafaciliteiten en misschien nog wel meer van de culinaire verwennerijen. Wat heerlijk allemaal. Yvon verzekert ons ook dat alles, maar dan ook alles dagvers is en ook allemaal in eigen keuken wordt bereid. Het smaakt allemaal fantastisch, de hele dag door. 's Middags nog even onze EHBO getest met de hulp aan een meisje die flauw gevallen was. Daar kregen we waarachtig nog wat drinken van het huis voor aangeboden. Wat aardig! Aan het eind van een heerlijke saunadag helemaal tevreden afrekenen en dan horen dat we vast uit het noorden komen 'net als onze manager Yvonne' omdat we ' net zo grappig praten'. Als we dan vertellen dat Maja de zus is van Yvon dan valt het kwartje. Nog even lekker na zitten praten bij Yvon thuis, waar ik haar voeten nog even te pakken heb gehad omdat die zo zeer deden van het vele lopen. Ja, zij werkt ontiegelijk hard en veel. Yvon, pas op jezelf! Heel erg bedankt voor deze heerlijke dag. Je hebt ons enorm verwent.
Vanmorgen begint dan weer met regen op het dak. Wel heerlijk geslapen. Deze blog even schrijven en dan straks maar richting Barcelona!
En zo hebben we de verkenning gehad. Even wennen aan de camper, het rijden ermee, hoe alles werkt enz. Nu gaan we echt helemaal los!
Tot later!
knuf of/en xx voor wie zich behoeftig voelt
Max