En dan is het 1 januari. Eigenlijk best wel een vreemde gewaarwording, nieuwjaarsdag zo ver van huis wakker te worden. Prachtig weer met het zonnetje erbij. Langzaam op gang komen (maar dát zou in Nederland niet anders geweest zijn). Ook de andere campinggasten worden op hetzelfde tempo wakker. Als wij heerlijk in het zonnetje zitten te genieten, gaat ineens de geluidsinstallatie van de overburen weer aan, brrr, wat een herrie. Max: 'Zullen wij onze radio ook heel hard aan zetten op god weet welke zender, en de ramen open doen?' Dat lijkt Maja niet zo'n goed idee, hoewel Max het ook uit gekkigheid zei. We besluiten dan maar op de fiets te gaan zitten en een cache te gaan zoeken, hoewel Max er ook wel wat een hard hoofd in heeft omdat de ervaring leert dat de wegen en paden op de kaart er nogal anders uit zien dan de werkelijkheid is. We gaan nu dus vol goede moed op de fiets richting beach, waar we rechtsaf gaan, hopend dat de boulevard langer is dan de kaart aangeeft. Het is mooi fietsen zo langs het strand, prachtig weer. Velen kijken ons weer na omdat wij met witte-motor-benen voorbij gaan. Wij lachen om hen, die in de winterjas met opgestoken kraag op de boulevard paraderen. Even verderop stopt de boulevard, maar kunnen we nog wel doorfietsen. Nog weer even verder stopt die mogelijkheid ook. Hm, jammer, we stappen af en Max krijgt het idee om hier dan maar een nieuwjaarsduik te nemen. Eerst maar even voelen naar de temperatuur. Brr, toch wel koud hoor! 'Als ze hier nou stonden met snert en warme chocomelk met rum en slagroom, zou ik verder gaan!' 'Uhuh..' reageert Maja, 'dat zal wel'. Ze zal het nooit weten of Max het echt zou hebben gedaan, omdat er nou eenmaal geen snert enz is hier. We nemen de fiets ter hand voor 50 meter over het strand, want daar verderop kunnen we weer fietsen. We genieten van de omgeving hier. Verbazen ons ook weer over de hoeveelheid flats en appartementen die hier al dan niet te koop/huur staan en de rust vanwege wegblijvende toeristen. We ontdekken even later dat de kaart inderdaad niet klopt en we zouden vreselijk ver om moeten rijden als we naar de cache zouden willen (later ontdekken we dat als we dat hadden gedaan, we alsnog van een koude kermis waren thuisgekomen, omdat zelfs die route er niet was, dus twee maal blij dat we op dat moment besloten maar terug te gaan). We namen een andere route terug, ook prachtig. Terug bij de beach, gingen we weer naar ons stamkroegje op het strand voor koffie en bier. Ze kennen ons daar al, leuk zoals de eigenaresse twee vingers omhoog steekt en vraagt:' Dos Cappuchino?' Maar dat wordt een Cappuchino voor Maja en een grote bier voor Max. Daar wordt dan standaard ook iets warms bij geserveerd, dit maal een klein bordje couscous met chorizo. Hm, niet echt favo, maar wel heel aardig. Bij het tweede biertje wordt er een bordje paella bij geserveerd. Dat smaakt wel erg goed. We genieten volop en zijn blij dat we dat lawaai van de camping ontvlucht zijn. Het is hier heeeerlijk!

2 januari 2011
We hadden besloten om vandaag vroeg op te staan (wat is vroeg op vakantie), om onze reis te vervolgen. Na ontbijt en oppakken konden we dan om 10 uur de camping verlaten richting Zuiden. We zitten op onze rit (waarbij we de TomTom uitdrukkelijk verboden hebben om tolwegen te nemen, niet vanwege de kosten, maar omdat we willen genieten van de rit), midden in de bergen en constateren beiden dat het hier toch veel mooier is dan meer noordelijk Spanje. Wat een prachtige uitzichten hebben we hier. Het is zo nu en dan zo overweldigend, dat we er stil van zijn, op andere momenten is het zo overweldigend, dat we elkaar wijzen op het prachtige zicht wat we op ons netvlies hebben. Rond 2 uur in de middag komen we dan aan in Tarifa. Maja had de camping uitgezocht op internet en daar stond geen adres bij, slechts coördinaten. Gelukkig zijn we al bekend met dit fenomeen vanwege het geocachen en zelfs TomTom weet raad met deze dingen, dus kwamen we in Tarifa aan. Mark en Eva leidden ons zelfs zóver de plaats in, dat we niet eens meer verder móchten (verbodsbord voor campers). We vonden het ook al wat vreemd...de camping moest toch buiten Tarifa liggen, halverwege Cadiz zo ongeveer? Nou ja, gelukkig moest Maja ontiegelijk nodig P..., zodat Max zich kon ontfermen over TomTom. Gelukkig wist hij dat TomTom ook wel kennis heeft van campings. De uitgezochte camping was dan ook snel gevonden tijdens de P-stop en konden we onze weg vervolgen. Bij de receptie van de camping aangekomen gaf Maja haar wens om aan het strand te gaan staan. Wie Max op gezichtenboek volgt, heeft de foto al kunnen zien. Prachtige plek direct aan het strand. Gelukkig wel een meter of 5 hoger dan het water, anders krijgen we natte voeten ;-) De foto komt ook hierbij te staan hoor.
We kunnen ons niet bedwingen, we moeten natuurlijk onze voeten nog wat beweging gunnen en dat doen we door de cache, hier op 560 meter vandaan aan het strand, te gaan zoeken. Dus op onze slippers het strand op! Ahum, de eerste stappen in het zand gezet, zegt Maja: 'Gaat ons dat lukken liefje?' wijzend op de rotsformaties die we zullen moeten bedwingen, zo lijkt het op 400 meter afstand. We besluiten maar door te gaan en te zien hoe ver we komen, lukt het nu niet, dan lukt het een andere dag immers wel, we hebben besloten om hier een week te blijven, dus ... Dichter bij de rotsen, moeten we inderdaad wel wat klauteren, maar het is een uitdaging die we op onze 50ste nog net wel aan kunnen ;) De cache is snel gevonden, na wat uithijgen. Het is een prachtige plek, zie foto. Maja besluit om de trackable, die ze van Collin heeft gekregen, hier achter te laten voor een lange onbekende reis, omdat Collin ons ook deze omgeving heeft aanbevolen. De terugtocht naar de camping is niet minder uitdagend, die nemen we door de strook bos tussen de weg en het strand in, er zijn paden, maar ook uitdagingen van geklauter. En dat op onze slippers. Als ouder zouden we onze kinderen vast en zeker van de nodige adviezen hebben voorzien voordat ze deze tocht waren begonnen, maar wij lijken nog wel tieners

Hierna gaan we rechtstreeks naar de receptie om een huurauto te regelen. Dat lukt. Wordt ons morgenmiddag om 17 uur gebracht. Dat lijkt ons wel lekker, de vrijheid van een auto om hier in de buurt wat te ontdekken.
's Avonds na het eten nog even naar de bar geweest om daar te internetten. Even contact gehad met Yvonne en Collin. De laatste kon ons nog de nodige tips geven (incl. coördinaten) die we in de komende dagen (wellicht) nog op gaan volgen.
De dag was prachtig, de komende week ziet er qua weer prima uit, we zien ernaar uit om hier van alles te doen. Nog even de letteren ingedoken en daarna de lichten uit. In afwachting wat we morgen weer in het licht zullen zien en beleven.

3 januari 2011.
Heerlijk geslapen beiden. We worden wakker van de branding. Het is nog lang niet echt licht, dus blijven we nog lekker even liggen. De morgen start gebruikelijk langzaam. Max haalt een broodje in het winkeltje bij de receptie, Maja kijkt haar ogen uit naar de zee en de vroege branding-surfers. Die houden het uuuuren vol, mooi gezicht hoor. Max zet de foto's van de iPhone in de ruimte (wat is dat toch wonderlijk, je hebt eigenlijk geen laptop meer nodig zo, de bestanden lijken gewoon ergens in Space geplaatst te worden) en begint aan deze blog. Straks nog maar even een strandwandeling nemen we ons voor en om 17 uur de auto in ontvangst nemen, de tips van Yvonne ter harte nemend. We zitten hier in de volle zon, geen wind (bijzonder voor deze plek. Ontbloot bovenlijf (Max dan hè), drankje erbij, volop genietend. Maja:'Ja, de benen kunnen nog wel een kleurtje gebruiken hè'. Max is ervan overtuigd dat ze daarbij denkt aan de opmerking van Mark (van Paula) over de melkflessen en zegt: 'Ja, het moet natuurlijk wel chocomel worden in die flessen'.

Later weer verder vrienden, genieten is een werkwoord, terwijl het hier uit luiheid gedaan kan worden ;)