Donderdag 12 januari

Ja, al weer zijn we een aantal dagen verder zonder schrijven van de blog. Dus alweer ophalen van wat we gedaan hebben. O ja, deze dag zijn we naar het uiterste puntje van Portugal geweest. Sagres en omgeving. Alweer prachtig. Vervelend he? We zijn eerst naar het meest Zuid-westelijke puntje gereden, waar een vuurtoren staat en verder alleen maar ruige natuur. Vreselijk hoge en niet minder steile rotspartijen die uit het water op rijzen. Vissers op het randje van de rotsen (ooeeeeee, niet af vallen!) balancerend met een hengel. En ja hoor, we zien een gedenksteen van een Duitse jongen die kennelijk zijn dood heeft gevonden door hier naar beneden te tuimelen. Ik schat zo'n 100 meter hoog en dus ook diep. Maja staat doodsangsten uit als ik op het randje ga staan (nou ja, ongeveer 1 meter ervandaan dan). Maja vindt ook nog een leuke cache op deze prachtige plek. Een ander cache vinden we na een wandelingetje van 500 meter door rul zand, losse stenen, door struiken naar de rand van zo'n afgrond, waar hij onder een paar stenen ligt. Er staat al een waarschuwing bij dat je deze cache niet moet zoeken als het hard waait haha. Als het donker wordt, gaan we terug, via de binnenwegen. Leuk, maar wel erg veel plaatsjes met nog veel meer rotondes te nemen. Die Portugezen zijn gek op minirotondes. In Olhao maar even gebeld met Alie en Reint om het adres van het Japanse restaurant, waar ze over schreven op onze blog. En ja hoor, met de routebeschrijving van Reint gevonden, hoe kan het ook anders met inmiddels doorgewinterde geocachers...;) Heel bijzonder dit restaurant, waar we een tafel naast de lopende band uit kiezen en dus letterlijk aan de lopende band bordjes met japanse lekkernijen uitkiezen. Aan het eind van de avond schatten we dat we elk wel 50 bordjes hebben gehad met hapjes. Incl. drinken kost het 17 euri 40 cent. Alsof je een emmer leeg gooit...

Vrijdag de 13e

We gaan vandaag de binnenlanden maar in. Eerst weer richting Spaanse grens en daar omhoog. Onderweg wat caches oppakken en dan maar een volgende cache wat verder weg zoeken. Max helemaal in de wolken, Maja iets minder, over de route daarnaar toe. Onverharde wegen, door een beekje heen rijden (dat hadden we nou niet willen missen!), heel zielig een zwerfhond tegen komen met een tepelgezwel zo groot als een voetbal. En dan de prachtigste vergezichten, dichtbijgezichten, mandarijnenbomen vol, waar ik een stuk of 6 alderheerlijkste van af haal. En een cache vlak langs de weg, waar Maja mij door een enorm lang stuk ruig natuur leidt om er te komen (omdat ik dat absoluut niet zou willen missen). De volgende cache ligt op een heel hoge berg, waar we echt moeten bergbeklimmen, met alle respect voor Maja, die wel naar boven durfde maar toen niet meer naar beneden kon zonder mijn hulp

Toen in een dorpje koffie gescoord door Maja met 8 (speciaal voor Eva en Mark: moeders zou hier 83 hebben geschreven)gebakjes erbij ('je moet toch alles geproefd hebben in een vreemd land?') en daar de nodige caches gezocht en gevonden. Daarvoor moesten we wel door de nauwste straatjes met kinderkopjes, met aan elke kant van de auto nog een paar cm en dan natuurlijk ook nog zo steil dat Maja het in de broek deed van angst en dus de iPhone niet pakte om het te vereeuwigen. Boven aan gekomen worden we door twee oude Portugese vrouwtjes gewaarschuwd dat we niet verder kunnen (begrijpen we dan uit hun gebaren dan he). Maja praat in het Drents tegen hun en zij antwoorden in het Portugees en met de drukke gebaren erbij. Lachen dus.

Zaterdag 14 januari.

Vroeg wakker van de spanning om weer weg te komen. We pakken de handel weer op en in en vertrekken richting Lissabon. Maja had al een camping gevonden waar TomTom (dus Mark en Eva weer) ons naar toe moest brengen. Die camping ligt in een voorstad van Lissabon, Costa de Caparica. Moet je net TomTom weer hebben die mij net niet op tijd waarschuwt dat ik eraf moet, zitten we ineens op de tolbrug richting Lissabon zelf... Dus helpen Mark en Eva ons weer terug nogmaals die enorme brug over richting de camping. Mooi plekje uitgezocht en diezelfde middag nog even op de fiets richting boulevard. Daar een restaurantje uitgezocht om te eten.

Zondag 15 januari.

Een regendag. Niet veel uitgevreten vandaag. Eigenlijk ook wel lekker om even niets te doen. Best wel vermoeiend hoor, vakantie houden ;-) Max is 's-Middags ook nog even op de fiets weg geweest. Gelukkig was Maja niet mee, want ik kwam uit bij de krottenwijk...niet al te fris hier, wel grappig dat er heel veel mensen in de auto langs de branding stonden te kijken. Even verderop een krot met de was buiten, weer even verder een vissersdorpje waar ik ook bijna bang werd van de figuren die daar wonen en mij achterna keken (natuurlijk, zo'n vent op zo' n vreemde fiets is voor hun ook een bezienswaardigheid, dus dat besef maakte mijn dag weer goed).

Maandag 16 januari

ook weer een regendag, hoewel het later op de dag wel weer droog werd, maar toen hadden we ook geen zin meer. 's-Avonds had ik het bed al weer klaar gemaakt er daar zaten we lekker in toen we eigenlijk tot het besef kwamen dat we ook nog even wat moesten eten. Dus ik weer in de kleren, op de fiets op zoek naar een snackbar of zoiets. Nou, ik moest er een eindje voor fietsen, maar kon er uiteindelijk eentje vinden waarvan de eigenaar heel vriendelijk hielp. Ik weer terug met bieflapjes met een gebakken ei erover en patat. Omdat het zo lang had geduurd was ik al bang dat Maja het niet overleefd zou hebben, maar gelukkig vond ik haar nog ademend in bed. Ik kon haar nog net rechtop krijgen en we sterkten beiden goed aan van de heerlijke maaltijd.

Dinsdag 17 januari.

Een topdag! Zowel qua weer als belevenissen. Vroeg opstaan, dan met onze benenwagen naar de bushalte. Onderweg zoekend naar de halte heel erg vriendelijk door een Portugees aangeroepen, dat we een straat verder moeten zijn. Wat zijn de mensen hier toch allemaal aardig en behulpzaam, valt ons steeds weer op. Veel meer dan de Spanjaarden. Ze spreken hier ook veel beter Engels dan daar. Ook de buschauffeur helpt ons prima. Bij de haven van Travaria uitstappen en een kaartje kopen in het gebouwtje voor de overtocht. Dan door het poortje richting boot, waar we erachter komen dat we in de wachtruimte nog een 20 minuten moeten wachten en aan de andere kant van het glas zien we een koffieruimte, onbereikbaar. Maja balen dat ze niet kan roken. We hebben onszelf opgesloten. Grrr... Maar goed, na de twintig minuten komt de boot aan en gaat het hek open. Aan de overkant pakken we de touristbus, net zoals we in Barcelona gedaan hebben. We stoppen bij de eerstvolgende halte om daar bij de Maritieme musea koffie met gebak te eten en nog vlug even een cache te pakken op het pleintje van die musea. De koffie met gebak smaken goed, de prijs niet. Ik ga nog even naar binnen om te vragen om een pleister, want ik heb mij vanmorgen in de duim gesneden en dat blijft maar bloeden door de papieren zakdoekjes die ik er nog steeds omheen houd. De dames binnen schieten beiden omhoog om rennend achter elkaar naar achter te gaan om de verbanddoos. Er wordt eerst een watje met ontsmettingsmiddel op gedaan ('Sorry if I hurt you'), dan komt er betadine op en dan komt de gekleurde kinderpleister tevoorschijn, die er op komt. Allemaal in de lach als ik de duim omhoog doe en roep dat ik nu de hele dag zo blijf lopen met de duim omhoog. Daarna met de touristbus naar het centrum, waar we overstappen op een andere kleur bus. Daar moeten we nog even wachten voordat die vertrekt. We zien op het grasveld naast de weg allemaal moslimvrouwen zitten genieten van de zon en druk gebarend met elkaar praten. Opeens trekt een van die vrouwen haar borst uit haar jurk. Ik schiet in de lach en roep uit: 'moet je NOU es zien, wat die daar doet!!'. Maja komt ook bijna niet meer bij en we zien dat ook de andere vrouwen, de een na de ander, aan hun borsten zitten, optillen, wijzen. Ze hebben het waarschijnlijk over BH's gaan we maar van uit en lachen ons een slag in de rondte, het helemaal niet erg vindend dat de bus nog even wacht met vertrek. Maar als het praat over de BH's en de borstendans uit is, gaat de bus dan toch maar richting eind van de route en komen daar bij het oceanium uit. We besluiten om daar een bezoek aan te brengen omdat het volgens de beschrijving van de touristbus zo bijzonder mooi moet zijn. Nou lieve mensen, als jullie ooit in Lissabon komen, wij zeggen: 'DOEN!' Wat is dit prachtig. Een middenbassin met 5miljoen liter water en daaromheen 4 bassins uit diverse windstreken. Allemaal met honderden soorten vissen, groot klein, mooi, lelijk, foeilelijk, eng en lief, glimmend of gekleurd, vissen die je wel gezien hebt op TV, vissen die je nog nooit op beeld hebt gezien. Pinquins op een meter afstand, je kan ze bijna aanraken. Geweldig! Hier 'verdoen' we behoorlijk tijd mee, dat we eigenlijk wat laat zijn om de laatste bus naar de haven te kunnen halen. Maar goed, we kunnen nog mee naar het centrum. Daar alweer heel vriendelijk geholpen met aanwijzingen voor een reguliere bus naar de haven. Die ook maar gelijk genomen. De buschauffeur bij het kopen van het kaartje duidelijk gemaakt waar we moeten zijn. Maar de bestemming voorbij gereden zonder een seintje dat we er zijn, eigenlijk wisten we ook niet dat we er al waren, omdat we het plein niet zagen, waar we verwachtten uit te komen. Het bleek dat de bus op deze route een paar straten verder rijdt en stopt. Weet het maar eens. Maja naar de chauffeur om te vragen, die grijpt naar zijn hoofd, OEI, te laat! We moeten maar met hem mee naar het eindpunt, ongeveer 3 miljoen hobbels waarbij onderkinnen van medepassagiers lachwekkend in beweging komen, verder. Daar zet hij ons op een andere bus, zijn collega uitleggend wat er fout gegaan is. Zo komen we waar we moeten zijn, weer na de 3 miljoen hobbels natuurlijk. Gelukkig blijken onze ruggegraatschijven na aankomst nog wel op hun plaats te zitten. Voordat we een restaurant opzoeken kunnen we nog wel even cachen. Er liggen hier zoveel! Na de tweede lopen we naar de derde. Een lange straat in, langs lange gebouwen. Een poort voorbij met politiewachten ervoor. Ach, deze jongens hebben net hun opleiding gehad en krijgen de rotklusjes te doen, waarbij ze niets te doen hebben. Wij lopen nog een honderd meter verder en daar pakt Maja zo snel de cache uit een raamkozijn dat ik het niet eens in de gaten heb. Maja pakt de rol eruit om erop te schrijven, ik log op de iPhone. Dan kan de cache weer terug op zijn plek tegen het raamkozijn zo'n 50 cm van de grond. Shit, gezien door een van de wachters bij de poort. Hebben ze toch wat te doen. Hij kent geen Engels maar weet ons duidelijk te maken dat we daar niets mogen verstoppen. Wij proberen uit alle macht uit te leggen wat we aan het doen zijn. Ik laat hem de website van Geocachen zien op mijn telefoon, ook de Portugese tekst van deze cache, maar hij is niet overtuigd. We begrijpen dat hier een president woont en dat dit niet mag. We denken allebei: hoe moet dit nou? We kunnen die cache toch niet zo meenemen? Waar moeten we die laten? Ik kom op het idee om het verhaal in het Engels op mijn telefoon te typen en te laten vertalen door Babelfish. De agent begrijpt wat ik wil doen en lacht met ons mee om de communicatie die we hebben. Maar hij begrijpt nog steeds niet wat we doen en waarom. Hij gebaart dat hij ook wat wil schrijven, ik geef hem de telefoon en hij schrijft iets in het Portugees en laat het vertalen naar het Engels. Zo geven we de telefoon steeds door en schrijven we om de beurt een uitleg met verantwoording wat wij doen en waarom hij moet zeggen dat het niet mag. Samen hebben we de meeste lol erom. Uiteindelijk laat hij op mijn telefoon weten dat hij het een mooi spel vindt en dat het goed is dat we het er laten zitten. Na het beeindigen van onze communicatie via de telefoon schud hij ons allebei de hand en ik geloof dat hij de hele avond blijft glimlachen en Maja kan jullie verzekeren dat dat een leuke was ;) Samen met hem lopen we terug en komen bij een paar collega's van hem. Ik vraag of er nu niemand is die een beetje Engels spreekt. Zegt er eentje: 'Ja een beetje' De agent waar wij de discussie mee gehad hebben zegt iets tegen zijn collega's en de Engels-sprekende roept uit: 'Oh, Geocachen!, I have done that too' Waarop ik hem vraag om het zijn collega's nog eens uit te leggen en vooral niet te vertellen dat juist daar een cache ligt onder het raam van de kelder van de president. Jee, wat hebben wij gelachen met deze ontzettende leuke aardig politie agenten! De vriendelijkheid en behulpzaamheid van de Portugezen heeft ons echt geraakt vandaag. Daarna een lekker restaurantje gevonden om te eten, waar de restaurant eigenaar ook nog de kaas inpakt die we niet hebben opgegeten maar wel hadden aangegeven dat we hem zo lekker vonden en hij pakt er ook nog wat brood bij in om dat samen met de kaas later te nuttigen ? daarna met de boot en bus terug naar de camping. Morgen weer vroeg op voor nog een dagje Lisboa!
woensdag 18 januari 2012
7 uur wekker. Brrrr. 9:20 bus halen. Lukt ook. Deze keer onszelf NIET opsluiten bij de boot. Tijdens het wachten even een bakkie en dan weer op de boot richting Lisboa. Daar weer op de rode bus richting centrum, waar we direct opstappen op de blauwe bus omdat we naar de dierentuin willen, aanrader volgens de gesproken gids in de bus! Bij het centraal station verkneukelen we ons weer over de moslimvrouwen, nu niet meer met hun borsten in de weer, maar zieltjes winnend van passanten, denken we. De dierentuin is een grote flop hier in Lissabon. Het moet nogal wat voorstellen volgens de gids, maar het is een grote teleurstelling. We wandelen er dan wel door, maar vinden het een armetierige boel, heel veel dieren niet te zien vanwege onderhoud of andere reden, kleine ruimtes voor de dieren, nee, we hebben wel betere dierentuinen gezien in eigen land. Geen aanrader voor volgende Lissabongangers onder onze volgers. We besluiten maar weer snel met de bus terug te gaan en onze tijd hier niet verder te verdoen. Op naar de bushalte dus. ... .... ...... wachten .... ..... ........ ............ ja, kennelijk hebben we net een bus gemist door het nodige pissen van Maja, want we moeten bijna een uur wachten voor er eentje op komt dagen. Nou ja, het zonnetje schijnt, dus daar genieten we maar van. We moeten weer een heeeeeeeeel eind met deze bus rondje Lissabon voor we op de volgende stop terecht komen. In hartje Lissabon namelijk. We hadden een trammetje gezien, wat de passagiers helemaal naar beneden brengt, zo'n 100 meter lager. (Hier ga ik onder de douche en neemt Maja het schrijven van deze blog over, dus de ik-vorm verandert vanaf hier.) Leuk, dachten we, te doen. We gaan naar de chauffeuse, die ons verteld dat het trammetje €3.50 kost maar dat we aan de overkant een dagkaart kunnen halen voor €5.20 waar we 24 uur op kunnen reizen met bus, tram, metro en haar leuk trammetje. Weer ontzettend aardig en attent van deze mevrouw. Dus de kaart gehaald en we gaan naar beneden en hebben werkelijk geen idee wat we gaan aantreffen aangezien het vertrekpunt nogal in een sjofele buurt is, dus vooral ik denk beneden een achterbuurt aan te treffen, op zich niet erg, ook die kunnen erg leuk en gezellig zijn. Tot onze verbazing komen we beneden midden in het centrum van Lissabon uit met sjieke winkels, hotels, een prachtig groot plein met palmbomen, standbeelden en waterpartijen.
We besluiten eerst maar wat te gaan eten en een kop koffie te drinken, dat doen we weer in een pastelaria, een soort koffiehuis met allemaal heerlijke donuts, gebakjes, broodjes enz. op elke straathoek zitten er wel 1 of 2, en er zit ook altijd volk, volgens ons drinken de Portugezen hun koffie echt buiten de deur, het kost ook bijna niets, een kopje espresso 70 cent en we hebben nog geen enkel vies bakje gehad, we nemen hier cappucino die erg mooi gedecoreerd is en beiden een broodje ham, kaas en al, Max nog een spinazie quiche, en als toetje de heerlijkste lemon meringue pie die je je maar kan bedenken, het smelt op de tong hmmmm!!!! Dan gaan we op jacht voor een hopelijk leuk souvenir voor onze buurvrouw Alie die op ons huis past en de post van de mat haalt. Al gauw vinden we een leuk winkeltje waar we het al gauw eens zijn over wat te kopen. We pakken nog even een makkelijke cache daar en ik besluit om met de metro terug te gaan naar de plek waar onze bus terug gaat naar de haven vanwaar ons veerbootje weer vertrekt naar Costa de Caparica. Max heeft nog nooit in de metro gezeten en kijkt niet al te gelukkig. Alleen nog maar leuker dus ? Ik vind het zelf een leuk idee dat jij onder een stad door reist, en het is ook nog eens razendsnel. Het is erg druk want het is 18.00 uur en iedereen gaat van zijn of haar werk naar huis natuurlijk. Ik heb genoten, vooral van Max zijn, ik-vind-het-niet-leuk- gezicht. Geloof niet dat het zijn favoriete vervoermiddel wordt ;) . In het park aangekomen waar we moeten zijn nog geprobeerd een cache te vinden maar het is inmiddels te donker, dus we besluiten maar naar de bus te lopen en weer naar hetzelfde restaurantje te gaan waar we gisteravond ook hebben gegeten. We worden hartelijk verwelkomd door de eigenaar. Het zit wat voller dan gisteravond er is voetbal op tv en ook dat kijken de Portugezen gezamenlijk in het lokale café, restaurant of pastelaria, erg gezellig dus. We eten weer erg lekker en als we als dessert aan de espresso zitten krijgen we een heerlijke dessertwijn aangeboden, erg leuk, hij komt vragen of het lekker was en wij kunnen dat zeker beamen waarop hij nog een keer met de fles komt en een extra glas, hij schenkt ons nog een keer in en zichzelf ook, proost met ons en slaat hem in 1 keer achterover, waarop wij zijn voorbeeld dan maar volgen ? Na die twee halve liters bier die Max al achterover heeft geslagen, tikken ze er vooral bij hem stevig in. Zingend lopen we naar onze boot, Max heeft rode wangetjes en het hoogste woord. Om half elf zijn we na al het openbaar vervoer gedoe weer in de camper en hebben net beiden gedoucht en gaan nu slapen, morgen beginnen we aan de tocht terug naar huis, dat zal zeker enkele dagen in beslag gaan nemen aangezien we natuurlijk met de camper zijn. Lissabon was leuk, zeker voor twee dagen, maar bij lange na niet zo mooi als Barcelona, wel zijn de mensen hier veel vriendelijker en behulpzamer, ook zeker wat waard. Morgen zien of we Spanje al halen of nog een nacht in Portugal een camping voor de nacht gaan zoeken. Lekker slapen allemaal, doen wij dat ook

Dikke kus en knuffel ons, xxx