Donderdag 19 januari

De boel pakken dus. Nou ja, de boel was eigenlijk al zo'n beetje gepakt. Na het wakker worden hoefden we eigenlijk alleen nog maar het bed op te ruimen om te kunnen vertrekken. En natuurlijk de blog nog even 'posten'. Maar ja, als het er dan op aan komt, dan moet er toch nog altijd meer gebeuren dan je van te voren bedenkt... schoonmaken, afwas, wc legen, stroomkabel eruit, stoelen schoon, ach, te veel kleine dingetjes om jullie hier mee te vervelen. Jullie snappen al, het vertrek was later dan gister gedacht, zo ongeveer 10:15 rijden we van de camping af. TomTom heeft de route naar huis berekend in ongeveer een kwartier en een dikke 2 miljoen straten analyse. We besluiten maar gewoon te gaan rijden en dan maar te zien waar we zo ongeveer 3 uur in de middag zijn en dan een camping te gaan zoeken. De route bekijkend, weet ik eigenlijk niet eens zeker of we Portugal wel gaan verlaten vandaag, omdat we nogal een stuk door dit mooie land moeten voordat we Spanje bereiken. De eerste uurtjes schieten we weinig op. TomTom mag geen gebruik maken van tolwegen, dus rijden we tot vervelens toe over de kleinste weggetjes en door heel veel plaatsjes. Net als het te begint te vervelen krijgen we ook wel zin in iets. Dus rijden we een middelgrote plaats in op zoek naar een terrasje, want het is prachtig zomerweer. Het terrasje vinden we niet, maar wel een groot P-terrein, met een supermarkt. Maja weet inmiddels aardig in te schatten (goh, hoe zou dat nu komen?) dat er vast wel een koffiehoek in zo'n supermarkt te vinden is. Dat blijkt ook zo te zijn. Er zit al een jong stelletje en een oude man staat er ook. Wij lopen naar die hoek toe en kijken in de vitrine wat er zoal bij de koffie kan. Begint die oude man toch te zweren alsof de wereld ervan af hangt. Praten als brugman en drukt voor ons op een knop. Komt de juffrouw aanlopen en vraagt iets aan die man. Hij gebaart druk pratend dat wij aan de beurt zijn en wij knikken hem vriendelijk toe als dank voor de hulp. Hij blijft druk gebarend praten als een dorpsgek en wij lachen er maar wat om en bestellen de koffie met wat lekkers. Hij blijft intussen druk praten en gebaren, al is het nu gewoon naar iedereen en niemand. Terwijl wij aan een tafel zitten komt er nog een meneer koffie bestellen. Ook die wordt 'slachtoffer' en we zien dat ook hij druk toegesproken wordt. Hij negeert de dorpsgek dan wel compleet, maar kan op een gegeven moment toch een lichte glimlach niet onderdrukken. Komen er een stel jongelui aan met magnetron-bakjes uit de supermarkt aan, doen dat om de beurt in de beschikbare magnetron om het daar op te eten (idee Martzen?). De dorpsgek heeft de grootste lol in zichzelf, nog steeds druk gebarend luidkeels pratend. Doet net of hij een van de meisjes een schop onder de kont geeft en lacht enorm om zichzelf en wij schieten daarom ook weer in de lach. Wat heeft die man toch een lol met zichzelf.
Na de boodschapjes gaan we dan maar weer verder. We vervolgen de binnenweggetjes-route maar weer. Mooi hoor, prachtig! Alleen je bent er ook wel eens flauw van dat het maar niet opschiet met zo'n 30 km per uur gemiddeld. Hadden we de brommer ook wel kunnen pakken. Net op tijd komt er dan een snelweg en kunnen we weer eens planken. Sneller dan gedacht komen we in de buurt van de Spaanse grens. We besluiten maar eens te kijken waar we een camping kunnen vinden voor de nacht. Dan wel aan deze kant, dan wel aan de andere kant van de grens. Nou, dat lukt dus niet he. Noch de twee camping-apps op de mobiel, als de camping-kaart als google vinden een camping op de route hier in de buurt. Althans, natuurlijk zijn er genoeg campings, maar ze zijn allemaal gesloten. Ach, zullen we dan maar doorrijden en in het begin van de avond verder zoeken? Is goed. Dus maar weer gassen. Het is al donker als we de Spaanse grens over gaan. We steken weer de nodige tijd in het zoeken naar een camping, maar dat lukt dus nog steeds niet. We zijn door onze ervaring van een paar weken geleden ook niet meer zo doldriest als we anders wel waren geweest, dus besluiten maar weer door te rijden. Maja heeft zostraks ook al een stuk gereden en Max heeft toen wat uit kunnen rusten, dus gaan met die banaan. Het komt er dus op neer, dat we Spanje vannacht helemaal doorkruist hebben in het donker, niets van Spanje gezien in het licht. Zo gaan we de grens van Frankrijk over, nog steeds in het donker. Met zo nu en dan even een pauze voor koffie bij een hel verlicht brandstofstation, zelfs zo ver gaand dat een door pionnen afgezette P naast zo'n station afgesloten, wel opgereden wordt, maar dan tegen de eenrichtingverkeer in... We vermoeden dat deze P juist vanwege de beveiliging afgesloten wordt ‘s nachts, want er staan een aantal vrachtwagens, er is veel licht, er hangen overal camera's en er klinkt zowaar een muziekje over het terrein. Toch durven we niet samen te gaan slapen. Ik doe hier weer een half-uur tukje op bed onder het wakend oog van Maja en gaan vervolgens weer verder na een vruchteloze campingzoekactie. Het is inmiddels 7:45 (en dus vrijdag 20 januari) en Maja wil heel graag naar een camping. Dus bij Biarritz kijken we nogmaals op de mobiele apps of we hier wat kunnen vinden. En ja hoor, gelukkig, er worden een stuk of vier campings aangegeven die open zouden moeten zijn volgens de gegevens van ACSI. Maar als ik dan voor de zekerheid op hun website kijk, blijken ze allemaal dicht te zijn. Op 1 na. We besluiten daar dan maar heen te rijden, blij dat we een gevonden hebben waar we kunnen rusten onder het toeziend oog van de campingbeveiligers. We kunnen er volgens TomTom binnen 20 minuten zijn (plaatsje heet Bidart en ligt aan de branding van de oceaan) dus hoppa! Inmiddels licht geworden komen we bij de camping aan....dicht. Het stikt hier van de campings, maar wat we ook bezoeken, we hebben er wel 83 gehad, allemaal dicht. Uiteindelijk rijden we langs een Campanile-hotel en besluiten hier een kamer te nemen voor 1 dag en 2 slaapmomenten, zometeen en de volgende nacht. Voor 38 euri is dat wel te doen en het voorkomen van stress is ook wat waard. Hier zetten we de camper op een beveiligde P vlak voor het hotel en betrekken onze slaapkamer, die ongeveer even luxe is als de gemiddelde gevangeniscel in Nederland, maar goed, we slapen een paar uur. Ik typ deze blog na wakker worden en dan zien we wel weer. Morgen verder!

Tot later maar weer lieve volgers, dank voor jullie aandacht, geduld, lieve reacties tot nu toe.

Dikke kus en knuffel!

Zaterdag 21 januari '12

We zijn vroeg wakker in het hotelbed. We besluiten maar gelijk op te pakken en weer verder te rijden. Ons eigen matras lonkt. Dus maar weer verder Frankrijk in. Hier en daar een cache pakken die langs de route ligt, al was het alleen maar voor de records. Tegen het eind van de dag besluiten we maar weer te gaan zoeken naar een camping op een bereikbare plaats op de route. Overigens gaat deze route weer over kleinere wegen door allerlei kleine dorpjes, niet de mooiste en eigenlijk vinden we Frankrijk helemaal niet mooi van wat we ervan zien hier. Misschien komt het omdat we een ander beeld hebben van dit land, misschien komt het ook vanwege de aversie tegen het land en de bewoners, die we beiden delen. Hoe dan ook, we vinden een camping in de buurt van Poitiers. Camping Le Futuriste. Ze ontlenen hun naam aan het science- en toekomstpark Futuroscope, wat op een paar km afstand ligt en waar het uitzicht ook op is. Jee, wat is het hier mooi voor elkaar. Mooi verzorgde plaatsen van een oppervlak waar je U tegen zegt, keurig sanitair, zoals we deze vakantie nog niet gezien hebben. Eigenlijk jammer dat we maar een nacht blijven, maar we gaan dan toch maar verder. Maar eerst lekker uitrusten hier.

Zondag 22 januari '12

We hebben goed geslapen. De eerste collega-kampeerders vertrekken al om 8 uur, als wij ons nog een keer omdraaien. Uiteindelijk vertrekken wij om 9:30. Uiteraard eerst even een cache pakken bij het park Futuroscope. Ik had al op hun site gekeken of er kaartjes te scoren waren, maar de eerst komende weken leek het helemaal volgeboekt te zijn. Komen we hier bij het park, is het uitermate stil. Gesloten dus. Vandaar geen kaartjes te scoren in deze periode. We pikken onze route maar weer op richting Parijs. Alleen de gedachte aan het verkeer daar doet mij al even rillen en ik realiseer me daarna ook direct dat het zondag is en dus waarschijnlijk wel vrij rustig. De route erheen is weer via allerlei dorpjes en hier en daar slecht wegdek. We worden er inmiddels een beetje kriegel van, dat het zo tegenvalt deze route van TomTom en dat de wegen hier zo veel te wensen overlaat. Maja kijkt steeds waar TomTom ons langs stuurt en de verwachting is wel dat we nog even door moeten op deze route, het kan niet anders. Op een gegeven punt kunnen we wel besluiten om meer richting snelweg te gaan, dan maar wel de tolwegen en dat besluit nemen we dan maar. Dan schiet het tenminste wat op. De tolweg is een verademing, goed wegdek, de gang er in. Zo bereiken we Parijs, waar het behoorlijk druk is, maar wel goed te doen. Parijs voorbij, verwachten we dat het al wel met een uurtje of 1 ½ donker zal worden. Wat gaan we doen? We willen beiden eigenlijk de Belgische grens wel over en dan weer zien. Dus tuffen we lekker door. TomTom weet immers de snelste route wel. My heaven, de wegen worden weer slechter, we pakken toch nog maar een cache bij een leuk kerkje in een leuk dorpje (hehe, gelukkig weer eens een leuk dorpje, net nog het nog licht genoeg is). Maar nu wordt het wel snel donker en dan is het hier ook donker. Maja kan de route van TomTom niet meer volgen op de routekaart. Dat snap ik wel, want het is weer wat wij hier een B-weg noemen. En dan ook nog eens berg op berg af, je ziet niets daardoor en dan duikt er ineens weer een wegdeel op. Het duurt ellenlang en we gaan een of ander smokkelwaardig grensje over Belgie in. Dan is het inmiddels al wel een uur of half tien. Een verademing aan de ene kant, aan de andere kant is het al te laat om een camping te zoeken. We rijden maar door richting Brussel, misschien zien we daar wel een hotel langs de kant van de weg. Helaas lukt dat niet in Brussel, we zijn er ook in een poep en een scheet voorbij. We geven Antwerpen dan maar de tweede kans. Maja zoekt op de telefoon, maar vindt niets op de route. Even later vinden we dan wel een hotel, wel een stukje omrijden, maar goed, die 12 minuten kunnen er wel bij. Ware het niet dat we het centrum van Antwerpen ingestuurd worden door Mark en Eva, die bongels. Het hotel daar heeft natuurlijk geen parkeermogelijkheid voor de camper. Ik baal als een stekker, heb honger en heb dus een slecht zin. 'Weet je wat we doen? Het is nog zo'n 300 km, nog even doorzetten en we zijn om drie uur thuis. We rijden door!' 'Das goed schatje, we pakken wel even een bakkie bij een P onderweg dan'. Dus probeer ik Antwerpen weer zo snel mogelijk uit te komen. Maar Mark en Eva denken daar anders over. Ze zijn kennelijk nog niet zo bekend in Antwerpen en sturen mij net de verkeerde wegdelen in. Oei, nu ben ik echt over de rooie. Gelukkig is de redding nabij, ik neem zelf het roer van TomTom over. Zo komen we weer op de snelweg. Even buiten Antwerpen zit het weer niet mee. De eerste grote P, waar getankt en gegeten kan worden volgens de borden, pakken we. Nog maar even tanken dan en we komen erachter dat het restaurantgedeelte dicht is vanwege reconstructie van het hele terrein. GRRRRR!!! Nou, dan maar op naar de volgende, maar ik heb zoveel trek in iets, dat helpt niet om je beter te voelen, zo'n tegenvaller. Gelukkig reageert Maja niet op mij, dus de vlam komt niet in de pan. De volgende P is gelukkig niet ver en daar zijn restaurants genoeg, maar alleen de McDonalds is open. Dan daar maar even heen. We hebben beiden geen zin in een broodje of patat of zo, hebben we vanmiddag al gehad. Dan maar een stevige koffie en een stuk appeltaart voor mij en een chocolademuffin voor Maja, die ze met mij deelt. Zo, dat voelt al een stuk beter. Maja geeft mij de keus om alsnog in het hotel hier op de P te gaan slapen, maar ik sla dat af, het eigen matras trekt. Dus nu maar verder op naar huis. Dat gaat als een trein. Allemaal goede snelwegen van uitmuntende kwaliteit. Vanaf de laatste P tot aan huis snoep ik 20 minuten van de aanvankelijke aankomsttijd van TomTom af en zo stoppen we om kwart voor drie maandagmorgen de 23e bij de oprit. We nemen alleen onszelf mee naar binnen, nemen een borrel en gaan dan snel naar het koude bed, eerst even BRRR, maar als we eenmaal liggen en elkaar warm houden, vallen we al snel in een diepe slaap.

Maandag 23 januari '12

Laat in de morgen wakker. Rustig aan opstaan en deze dag staat dan in het teken van camper opruimen en schoonmaken. De samenwerking tussen ons is perfect te noemen. Zo denk ik er althans over. 's Avonds vroeg het nest in, we moeten nog even bijkomen van de lange rit.

Dinsdag 24 januari '12

Wederom uitslapen en daarna verder met schoonmaken van de camper. Wat boodschappen doen samen nadat we naar een camperdealer zijn geweest in Gorredijk, hier zo'n 15 minuten rijden vandaan. Ach, we willen eigenlijk helemaal geen camper, maar toch trekt de businessmogelijkheid van verhuur haha. 's Avonds komen Eva en Janine hier eten en Bo terug brengen. Hij is dolblij dat hij ons weer ziet. En wij zijn dolblij dat we hem weer zien, en Eva en Janine natuurlijk. En we zijn heel blij dat hij zo'n geweldig thuis had bij hun. Gelukkig is alles heel goed gegaan, ook met de 5 katten en de oude Mamba, waar Bo dikke vriendjes mee is. Ze hebben een foto show gehad van een ongeveer 3 uur (1320 foto's, wat wil je, is eigenlijk nog weinig voor 6 weken). Wij besluiten dat we maar een compilatie moeten maken voor andere geïnteresseerden, want dit is wel erg lang. Wie deze wil komen zien is natuurlijk van harte welkom, gezellig! We liggen weer op gebruikelijke tijd op bed (zo rond een uur of half twee).

woensdag 25 januari 2012

Weer uitslapen tot 9:30. Maja heeft barstende hoofdpijn. Komt van het dieet... We zijn maar weer eens streng geworden voor onszelf omdat we er beiden nogal wat bij hadden gegeten de laatste maanden. Dus alweer rustig aan starten. Vandaag is de camper aan de buitenkant aan de beurt. Levensgevaarlijk, boven op dat dak te staan in deze temperatuur (3 graden) in de nattigheid, die nog gladgemaakt wordt door zeep... Maar goed, het is weer gelukt.
Planning: morgen, donderdag, de stoelen van de camper weer in de oude positie zetten, dan is hij helemaal klaar om vrijdag naar zijn baasje teruggebracht te worden. Het nodige strijkwerk doen en opruimen. Het dagelijkse ritme weer zo langzamerhand proberen op te pakken.

We stoppen hiermee onze reisblog maar. Immers, hij was opgezet voor de reis met de camper door Zuid-Europa in de afgelopen 6 weken. We wisten aan het begin niet of we het die geplande periode uit zouden houden met elkaar. Natuurlijk heb je wel eens een iets minder humeur, maar over het algemeen hebben we elkaar heel gehouden en waren we lief voor elkaar. We hebben genoten van alles wat we gezien en beleefd hebben, ondanks de slechte start met de overval. Die heeft steeds wel impact gehouden, omdat het ons tegenhield om hier of daar te gaan slapen. We hebben zelfs uitgesproken dat we nog wel 6 weken weg hadden willen blijven als we Bo niet hadden gehad. Maar wetende dat Eva en Janine met de meeste liefde op hem gepast hebben, maar toch ook dat het wel een bepaalde belasting is, zo'n monstergrote hond in zo'n klein huisje, konden we het hen niet aan doen om nog een week of 6 op te passen. Ook hier willen we hun heel hartelijk bedanken voor de super zorg die ze hebben besteed aan Bo. Ook buurvrouw Alie hartelijk bedankt voor de zorg voor de post. En dan natuurlijk alle volgers bedankt voor jullie aandacht, jullie lieve reacties.

Allen een dikke knuffel en kus!

Maja en Max